Οι μικρές υπερχρεωμένες χώρες της Ευρώπης θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τον δρόμο της Αργεντινής και έτσι απλά να απαλλαγούν από το χρέος. Αυτό θα μπορούσε να μετατοπίσει το βάρος στις πιστώτριες χώρες , οι οποίες θα μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα απλώς με την αλλαγή των λογιστικών κανόνων.
Η συνολική οικονομική κατάρρευση, πρόβλημα κάποτε των αναπτυγμένων χωρών, έφτασε τώρα και στην Ευρώπη. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επέβαλλε τα «μέτρα λιτότητας» του στον εξωτερικό κύκλο της Ευρωπαικής Ενωσης, με την Ελλάδα, την Ισλανδία και την Λεττονία να πλήττονται περισσότερο. Αλλά αυτές δεν είναι οι συνηθισμένες τριτοκοσμικές οφειλέτριες χώρες. Ιστορικά οι Βίκινγκς της Ισλανδίας απώθησαν επανειλημμένα τους Βρεττανούς εισβολείς, οι Λεττονικές φυλές απώθησαν ακόμη και τους Βίκινγκς και οι Ελληνες κατέλαβαν ολόκληρη την Περσική αυτοκρατορία. Αν κάποιοι μπορούν να αντισταθούν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μόνον αυτοί οι Ευρωπαίοι παλληκαράδες πολεμιστές μπορούν.
Δεκάδες χώρες έχουν χρεωκοπήσει κατά τις τελευταίες δεκαετίες, πρόσφατο παράδειγμα το Ντουμπάι , το οποίο κήρυξε αναστολή εξυπηρέτησης του χρέους του στις 26 Νοεμβρίου 2009. Αν αυτό το πάμπλουτο αραβικό εμιράτο μπορεί να χρεωκοπήσει τότε και οι πιο απελπισμένες χώρες μπορούν, όταν η εναλλακτική λύση είναι η καταστροφή της τοπικής οικονομίας, και είναι δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι δεν πρέπει να γίνει. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν οι πιστωτές είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για τα προβλήματα του οφειλέτη και υπάρχουν ισχυρές ενστάσεις για τα οφειλόμενα χρέη. Το πρόβλημα της Ελλάδας ξεκίνησε από την διατήρηση χαμηλών επιτοκίων, που ήταν ακατάλληλα για την Ελλάδα , προκειμένου να διασωθεί η Γερμανία από την οικονομική ύφεση. Η Ισλανδία και η Λεττονία επιβαρύνθηκαν με την ευθύνη ιδιωτικών υποχρεώσεων για τις οποίες δεν ήσαν διάδικοι. Ο οικονομολόγος Michael Hudson γράφει :
« Η Ευρωπαική Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τους είχε πεί να αντικαταστήσουν τα ιδιωτικά χρέη με υποχρεώσεις του δημοσίου, και να τα πληρώσουν με την αύξηση της φορολογίας, την περικοπή των δημοσίων δαπανών και υποχρεώνοντας τους πολίτες τους να εξανεμίζουν τις αποταμιεύσεις τους. Η δυσαρέσκεια αυξάνεται όχι μόνον προς αυτούς που διαχειρίστηκαν αυτά τα χρέη αλλά και εναντίον των νεοφιλελεύθερων ξένων συμβούλων και πιστωτών οι οποίοι πίεζαν τις εν λόγω κυβερνήσεις να πωλήσουν τις τράπεζες και τις δημόσιες υποδομές των χωρών τους στους ξένους.»
Η ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ: ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ
Η Ελλάδα μπορεί να είναι η πρώτη χώρα του εξωτερικού κύκλου της ΕΕ που επαναστατεί. Σύμφωνα με τον Ambrose Evans-Pritchard της «Sunday Daily Telegraph»
«Η Ελλάδα κατέστη η πρώτη χώρα του αναξιοπαθούντος περιθωρίου της νομισματικής ένωσης της Ευρώπης η οποία αψηφά τις Βρυξέλλες και απορρίπτει την θεραπεία του «παγώματος των μισθών»
Ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου δήλωσε την Παρασκευή:
«Οι μισθωτοί δεν θα πληρώσουν γι’ αυτήν την κατάσταση: δεν θα προχωρήσουμε στο πάγωμα η την μείωση μισθών. Εμείς δεν ήρθαμε στην εξουσία για να γκρεμίσουμε το κοινωνικό κράτος»
Σημείωση του Evans-Pritchard:
«Ο κ. Παπανδρέου έχει βάσιμους λόγους να ρίξει το γάντι στα πόδια της Ευρώπης. Η Ελλάδα πιέζεται να υιοθετήσει ένα πακέτο λιτότητας στυλ ΔΝΤ ,χωρίς την υποτίμηση του νομίσματος που αποτελεί βασικό συστατικό της συνταγής του ΔΝΤ. Η συνταγή αυτή είναι καταστροφική και προφανώς αυτοκαταστροφική»
Το νόμισμα δεν μπορεί να υποτιμηθεί γιατί το ίδιο Ευρώ χρησιμοποιείται από όλες τις χώρες. Αυτό σημαίνει ότι ,ενώ η δυνατότητα της χώρας να αποπληρώσει υπονομεύεται από τα μέτρα λιτότητας, δεν υπάρχει τρόπος να μειωθεί το κόστος του χρέους. Και ο Evans-Pritchard καταλήγει ως εξής:
«Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι λίγοι στην Ευρωζώνη είναι πρόθυμοι να συζητήσουν ότι η ΟΝΕ είναι εγγενώς δυσλειτουργική – για την Ελλάδα , για την Γερμανία, για όλους.»
Ποιος λοιπόν θα ήταν ο λόγος που η Ισλανδία, η οποία δεν είναι ακόμη μέλος της ΕΕ, θα ήθελε να επανεξετάσει την θέση της? Σαν προυπόθεση για την ένταξη της η Ισλανδία υποχρεούται να εγκρίνει μια συμφωνία σύμφωνα με την οποία θα επιστρέψει στους ολλανδούς και βρεττανούς καταθέτες τα χρήματα που έχασαν όταν κατάρρευσε η IceSave , μια offshore εταιρία ιδιοκτησίας της μεγαλύτερης ιδιωτικής τράπεζας της Ισλανδίας. Η Eva Joly, Γαλλονορβηγός δικαστικός που ερευνά την κατάρρευση της τράπεζας της Ισλανδίας θεωρεί εκβιασμό την προυπόθεση αυτή. Προειδοποιεί δε ότι εάν η Ισλανδία υποκύψει στις απαιτήσεις της ΕΕ θα αποστερηθεί των πλουτοπαραγωγικών της πηγών και του ανθρώπινου δυναμικού της το οποίο θα αναγκαστεί να μεταναστεύσει για να βρεί εργασία.
Η Λεττονία είναι μέλος της ΕΕ και αναμένεται να υιοθετήσει το ευρώ, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμη σε αυτό το στάδιο.. Εν τω μεταξύ, η ΕΕ και το ΔΝΤ έχει πει στην κυβέρνηση της Λεττονίας να δανείζεται σε ξένο νόμισμα για την σταθεροποίηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του τοπικού νομίσματος, προκειμένου να βοηθήσει τους δανειολήπτες πληρώνουν τις υποθήκες που εγγράφονται σε ξένο νόμισμα από τις ξένες τράπεζες. Ως προϋπόθεση για τη χρηματοδότηση του ΔΝΤ τίθεται η συνηθισμένη περικοπή των δαπανών. Ο Nils Muižnieks επικεφαλής στο Ινστιτούτο Κοινωνικών και Πολιτικών Ερευνών στη Ρίγα της Λετονίας, κατήγγειλε:
« Ο υπόλοιπος κόσμος έχει εφαρμόσει σταθεροποιητικά πακέττα που κυμαίνονται μεταξύ 1%-10% του ΑΕΠ , αλλά την ίδια ώρα η Λεττονία καλείται να προβεί σε βαθιές περικοπές δαπανών-38% για φέτος στον δημόσιο τομέα- και να αυξήσει τους φόρους για την κάλυψη των ελλειμμάτων του προυπολογισμού.»
Τον Νοέμβριο , η λεττονική κυβέρνηση ενέκρινε τον σκληρότερο προυπολογισμό των τελευταίων ετών με περικοπές σχεδόν στο 11%. Ηδη η κυβέρνηση της Λεττονίας αύξησε τους φόρους, μείωσε τις δημόσιες δαπάνες, και έκλεισε δεκάδες σχολεία και νοσοκομεία. Σαν αποτέλεσμα των παραπάνω ενεργειών, η εθνική της τράπεζα προβλέπει 17,5% μείωση της οικονομίας της για το τρέχον έτος, την ώρα που η χώρα χρειάζεται μια παραγωγική οικονομία για να σταθεί στα πόδια της.
Στην Ισλανδία , η οικονομία της σημείωσε πτώση 7,2% κατά το τρίτο τρίμηνο , την μεγαλύτερη πτώση που έχει καταγραφεί σε αυτή την χώρα. Αυτό συμβαίνει και σε άλλες που εξαιτίας του νεοφιλελευθερισμού συμπιέζουν την παραγωγικότητα, την απασχόληση και την παραγωγή, με αποτέλεσμα οι χώρες αυτές να γονατίζουν οικονομικά.
Υπάρχει η κυνική άποψη που υποστηρίζει ότι αυτό γίνεται από πρόθεση. Αντί να βοηθήσει τα μετασοβιετικά κράτη να αναπτύξουν αυτάρκεις οικονομίες , γράφει ο Μάρσαλ Auerback , « η Δύση τα βλέπει σαν οικονομικά στρείδια που χρηματοδοτούνται μέχρι την υπερχρέωση , ώστε να εξαχθούν οι τόκοι και οι υπεραξίες, αφήνοντας αυτά με άδειο κέλυφος.»
Αλλά οι λαοί δεν αποδέχονται αθόρυβα όλα αυτά. Στην Λεττονία , την περασμένη εβδομάδα , ενώ το Κοινοβούλιο συζητούσε τι θα κάνει με το χρέος της χώρας, χιλιάδες φοιτητές και καθηγητές γέμισαν τους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για το κλείσιμο εκατοντάδων σχολείων και τις μειώσεις των μισθών των εκπαιδευτικών κατά 60%. Οι διαδηλωτές κρατούσαν πανώ που έγραφαν «έχουν πουλήσει τις ψυχές τους στο διάβολο» και « είμαστε κατά της φτώχειας». Στο Ισλανδικό Κοινοβούλιο , η συζήτηση για την IceSave έσπασε το ρεκόρ των 140 ωρών, και ένα διαρκώς αυξανόμενο τμήμα του πληθυσμού αντιτίθεται στην αποδοχή ενός χρέους που πιστεύει ότι η κυβέρνηση του δεν χρωστάει.
Στις 3 Δεκεμβρίου σε άρθρο της στην εφημερίδα The Daily Mail με τίτλο «Τι διδάσκει η Ισλανδία τους Συντηρητικούς» η Mary Ellen Synon έγραφε ότι από την περυσινή κατάρρευση της ισλανδικής οικονομίας « οι αρχιτέκτονες της αυτοκρατορίας των Βρυξελλών έχουν την πεποίθηση ότι οι χρεωκοπημένοι και φοβισμένοι Ισλανδοί πρέπει να είναι έτοιμοι να ανταλλάξουν την ανεξαρτησία τους για την «σταθερότητα» της ένταξης στην ΕΕ. Αλλά τον περασμένο μήνα , δημοσκόπηση κατέγραψε ότι το 54% του συνόλου των Ισλανδών αντιτίθενται στην ένταξη, με μόλις το 29% να είναι υπέρ. Η Mary Ellen Synon έγραψε:
«Οι Ισλανδοί μπορεί να ήταν φοβισμένοι πέρυσι, αλλά τώρα προσπαθώντας να βγούν έξω από τα ερείπια της ευημερίας τους αποφάσισαν ότι το πιο πολύτιμο πράγμα που τους έχει απομείνει είναι η ανεξαρτησία τους. Δεν είναι διατεθειμένοι να την διαπραγματευτούν αυτή , ούτε καν για τη δυνατότητα παρέμβασης από μέρους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. «
Η Ισλανδία, η Λεττονία και η Ελλάδα είναι σε θέση να μπλοφάρουν έναντι του ΔΝΤ και της ΕΕ. Σε άρθρο του τη 1η Οκτωβρίου με τίτλο « Λεττονία- η παραφροσύνη συνεχίζεται» ο Marshall Auerback υποστήριξε ότι το πρόβλημα του χρέους της Λεττονίας θα μπορούσε να διευθετηθεί σε ένα σαββατοκύριακο, με ένα κατάλογο μέτρων που περιλαμβάνουν (1) την μη-απάντηση στα τηλεφωνήματα των πιστωτών που καλούν την κυβέρνηση, (2) την κήρυξη σε πτώχευση των τραπεζών, με την μετατροπή του εξωτερικού χρέους σε μετοχικό κεφάλαιο , το εκ νέου άνοιγμα τους με πλήρη διασφάλιση των τραπεζικών καταθέσεων σε τοπικό νόμισμα και (3) με την προσφορά ενός ελάχιστου μισθού σε τοπικό νόμισμα που θα περιλαμβάνει και την υγειονομική περίθαλψη σε όποιον μπορεί και θέλει να εργαστεί όπως έγινε στην Αργεντινή ,μετά το καθεστώς Kirchner, απορρίπτοντας το τοξικό πακέττο μέτρων του ΔΝΤ για την εξόφληση του χρέους.»
Ο Evans-Pritchard προτείνει μια παρόμοια θεραπεία για τη Ελλάδα, η οποία θα μπορούσε έτσι να ξεφύγει από τον βρόγχο του χρέους ακολουθώντας το παράδειγμα της Αργεντινής. Θα μπορούσε να « επαναφέρει την δραχμή, να την υποτιμήσει, να περάσει ένα νόμο που θα μετάτρεπε το χρέος των Ευρώ σε δραχμές και τέλος να αναδιαπραγματευτεί τις συμβάσεις του χρέους.»
Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ : ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΝΤ
Η ευθεία αντιπαράθεση με το ΔΝΤ δεν είναι ότι το καλλίτερο όμως η Αργεντινή ακολούθησε αυτό το μονοπάτι. Απέναντι στις τρομερές προβλέψεις ότι η οικονομία της θα καταρρεύσει χωρίς τις ξένες πιστώσεις, το 2001 αψήφησε τους πιστωτές της και απλά άφησε πίσω της το χρέος. Το φθινόπωρο του 2004 , με μια χρεωκοπία ρεκόρ πάνω από $100 δις. , η χώρα ευρίσκετο σε καλό δρόμο ανάκαμψης πραγματοποιώντας αυτό το κατόρθωμα χωρίς ξένη βοήθεια. Οι εξαγωγές της αυξήθηκαν, το νόμισμα παρέμεινε σταθερό, οι επενδυτές επέστρεψαν και η ανεργία χαλάρωσε. «Αυτό αποτελεί αξιοσημείωτο ιστορικό γεγονός μετά από 25 χρόνια αποτυχημένων οικονομικών πολιτικών» δήλωσε ο οικονομολόγος Mark Weisbrot σε συνέντευξή του το 2004 στην εφημερίδα The New York Times , «Ενώ άλλες χώρες καρκινοβατούν , η Αργεντινή έχει μια υγιή ανάπτυξη και αυτό έγινε χωρίς να κάνει παραχωρήσεις στην εισροή ξένου κεφαλαίου.»
Ο Weisbrot είναι συνδιευθυντής ενός θίνκ τάνκ που εδρεύει στην Ουάσιγκτων και ονομάζεται Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών , το οποίο διεξάγει από τον Οκτώβριο του 2009 μελέτη για 41 χώρες οφειλέτριες του ΔΝΤ. Η μελέτη διαπίστωσε ότι η αυστηρή πολιτική που επιβάλλει το ΔΝΤ, που περιλαμβάνει μείωση των δαπανών και αυστηρότερη νομισματική πολιτική, μάλλον ζημιά προκαλεί αντί να βοηθήσει αυτές τις οικονομίες.
Αυτό ήταν και το συμπέρασμα μελέτης που κυκλοφόρησε τον περασμένο Φεβρουάριο από τον Yonca Özdemir του Middle East Technical University της Άγκυρας συγκρίνοντας την βοήθεια του ΔΝΤ στην Αργεντινή και την Τουρκία. Και οι δύο είναι αναδυόμενες αγορές που αντιμετωπίζουν σοβαρη οικονομική κρίση το 2001, χρόνια δημοσιονομικά ελλείμματα, ανεπαρκή αύξηση των εξαγωγών, υψηλό χρέος, πολιτική αστάθεια και ανισότητα πλούτου.
Ενώ η Αργεντινή έσπασε τους δεσμούς της με το ΔΝΤ , η Τουρκία ακολούθησε κατά γράμμα τις συμβουλές του. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι η Αργεντινή ανέκαμψε , ενώ η Τουρκία εξακολουθεί να βρίσκεται σε οικονομική κρίση. Η εξάρτηση της Τουρκίας από τις ξένες επενδύσεις την έχει καταστήσει ιδιαίτερα ευαίσθητη στην παγκόσμια οικονομική ύφεση. Η Αργεντινή επέλεξε αντί των επενδύσεων την ανάπτυξη της εγχώριας οικονομίας της.
Η Αργεντινή δεν χρειάζεται να βρεί χρήματα γι’ αυτή την ανάπτυξη, δεν χρειάζεται τους ξένους επενδυτές. Εξέδωσε χρήμα και πιστώσεις μέσω της Κεντρικής της Τράπεζας. Νωρίτερα, όταν το εθνικό της νόμισμα κατέρρευσε ολοκληρωτικά, το 1995 και πάλι μετά το 2000 , οι επαρχιακές κυβερνήσεις της Αργεντινής εξέδωσαν τοπικά ομόλογα που εχρησιμοποιούντο σαν νόμισμα. Οι επαρχιακές κυβερνήσεις πλήρωναν τους μισθωτούς με ομόλογα που ονομάζονταν “Debt-Cancelling Bonds” τα οποία σε νομισματικές μονάδες ισοδυναμούσαν με το Αργεντίνικο Πέσο. Στην πραγματικότητα είχαν μετατρέψει το χρέος τους μετατρέποντας τα ομόλογα σε νόμιμο χρήμα.
Η Αργεντινή είναι μια μεγάλη χώρα με περισσότερους πόρους απ’ ότι η Ισλανδία, η Λεττονία η η Ελλάδα, αλλά τώρα οι νέες τεχνολογίες επιτρέπουν ακόμη και οι μικρές χώρες να καταστούν αυτάρκεις. Βλ. David Blume, το αλκοόλ μπορεί να είναι ένα φυσικό αέριο.
ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Η χορήγηση δανείων και η έκδοση νομίσματος αποτελεί το κυρίαρχο δικαίωμα των εθνικών κυβερνήσεων, το οποίο θα χάσουν η Ισλανδία και η Λεττονία εάν ενταχθούν στην ΕΕ, η οποία απαγορεύει στα κράτη-μέλη να δανείζονται από τις κεντρικές τους τράπεζες. Η Λεττονία και η Ισλανδία έχουν φυσικούς πόρους που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν εάν υπήρχαν οι πιστώσεις γι’ αυτό. Και ελέγχοντας το εθνικό νόμισμα μπορούν να έχουν πιστώσεις εγγράφοντας αυτές στα βιβλία των εκδοτικών τους τραπεζών.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι το εξαιρετικό σε αυτή την πρόταση. Ολες οι ιδιωτικές τράπεζες λαμβάνουν την πίστωση για τα χρήματα που δανείζουν, απλά δημιουργώντας αυτή στα βιβλία τους. Αντίθετα με την κοινή πεποίθηση , οι τράπεζες δεν δανείζουν τα δικά τους χρήματα η τα χρήματα των καταθετών. Σύμφωνα με την διαβεβαίωση Αμερικάνικης Ομοσπονδιακής Τράπεζας, οι τράπεζες δανείζουν «νέα» χρήματα, που δημιουργήθηκαν με βάση το λογιστικό διπλογραφικό σύστημα σαν κατάθεση στην μια πλευρά του βιβλίου της τράπεζας και σαν στοιχείο του ενεργητικού της τράπεζας στην άλλη.
Εκτός από την χρήση παγωμένων πιστώσεων, η πίστωση που δημιουργείται από τις κυβερνήσεις έχει το πλεονέκτημα ότι εκδίδεται άτοκα. Η εξάλειψη του κόστους των τόκων μπορεί να μειώσει δραματικά το κόστος παραγωγής.
Η έκδοση χρημάτων από την κυβέρνηση για την χρηματοδότηση δημοσίων έργων έχει μια μακρά και πετυχημένη ιστορία, που χρονολογείται τουλάχιστον από τις αρχές του δέκατου όγδοου αιώνα, όταν η Αμερικανική αποικία της Πενσυλβάνια εξέδωσε χρήματα τα οποία δάνεισε και ξόδεψε στην πραγματική οικονομία. Το αποτέλεσμα ήταν μια άνευ προηγουμένου περίοδος ευημερίας, η οποία επετεύχθη χωρίς τον πληθωρισμό των τιμών και χωρίς την φορολόγηση των πολιτών.
Το νησιωτικό κράτος του Guernsey, που βρίσκεται στα Channel Islands μεταξύ της Αγγλίας και της Γαλλίας, έχει χρηματοδοτήσει τις υποδομές του με κρατικά χρήματα που εκδίδει για περισσότερα από 200 χρόνια, χωρίς πληθωρισμό των τιμών και χωρίς δημόσιο χρέος.
Υπάρχουν ακόμα τα παραδείγματα της Αυστραλιανής ,κρατικής ιδιοκτησίας, τράπεζας, Commonwealth Bank, και το αντίστοιχο της Νέας Ζηλανδίας.
(During the First World War, when private banks were demanding 6 percent interest, Australia’s publicly-owned Commonwealth Bank financed the Australian government’s war effort at an interest rate of a fraction of 1 percent, saving Australians some $12 million in bank charges. After the First World War, the bank’s governor used the bank’s credit power to save Australians from the depression conditions prevailing in other countries, by financing production and home-building and lending funds to local governments for the construction of roads, tramways, harbors, gasworks, and electric power plants. The bank’s profits were paid back to the national government.
A successful infrastructure program funded with interest-free national credit was also instituted in New Zealand after it elected its first Labor government in the 1930s. Credit issued by its nationalized central bank allowed New Zealand to thrive at a time when the rest of the world was struggling with poverty and lack of productivity. )
Το επιχείρημα εναντίον των κυβερνήσεων που εκδίδουν και δανείζουν χρήματα για υποδομές είναι ότι αυτό είναι πληθωριστικό, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνει. Ο πληθωρισμός υφίσταται όταν η «ζήτηση» (χρήματος) αυξάνεται ταχύτερα της «προσφοράς»(αγαθών και υπηρεσιών). Όταν το εθνικό νόμισμα έχει διατεθεί για την χρηματοδότηση παραγωγικών έργων, η προσφορά αυξάνεται ταυτόχρονα με την ζήτηση, αφήνοντας ανεπηρέαστες τις τιμές καταναλωτή.
Σε κάθε περίπτωση , όπως προαναφέρθηκε, οι ιδιωτικές τράπεζες δημιουργούν οι ίδιες τα χρήματα που δανείζουν.
(The process by which banks create money is inherently inflationary, because they lend only the principal, not the interest necessary to pay their loans off. To come up with the interest, new loans must be taken out, continually inflating the money supply with new loan-money. And since the money is going to the creditors rather than into producing new goods and services, demand (money) increases without increasing supply, producing price inflation. If credit were extended for public infrastructure projects interest-free, inflation could actually be reduced, by reducing the need to continually take out new loans to find the elusive interest to service old loans.
The key is to use the newly-created money or credit for productive projects that increase goods and services, rather than for speculation or to pay off national debt in foreign currencies (the trap that Zimbabwe fell into). The national currency can be protected from speculators by imposing exchange controls, as Malaysia did in 1998; imposing capital controls, as Brazil and Taiwan are doing now; banning derivatives; and imposing a “Tobin tax,” a small tax on trade in financial products.)
Making the Creditors Whole
If the creditors are really interested in having their debts repaid, they will see the wisdom of letting the debtor nation build up its producing economy to give it something to pay with. If the creditors are not really interested in repayment but are using the debt as a tool to exploit the debtor country and strip it of its assets, the creditors’ bluff needs to be called.
When the debtor nation refuses to pay, the burden shifts to the creditors to make themselves whole. British economist Michael Rowbotham suggests that in the modern world of electronic money, this can be accomplished by creative banking regulators simply with a change in accounting rules. “Debt” today is created with accounting entries, and it can be reversed with accounting entries. Rowbotham outlines two ways the rules might be changed to liquidate impossible-to-repay debt:
“The first option is to remove the obligation on banks to maintain parity between assets and liabilities . . . . Thus, if a commercial bank held $10 billion worth of developing country debt bonds, after cancellation it would be permitted in perpetuity to have a $10 billion dollar deficit in its assets. This is a simple matter of record-keeping.
“The second option . . . is to cancel the debt bonds, yet permit banks to retain them for purposes of accountancy. The debts would be cancelled so far as the developing nations were concerned, but still valid for the purposes of a bank’s accounts. The bonds would then be held as permanent, non-negotiable assets, at face value.”
If the banks were allowed either to carry unrepayable loans on their books or to accept payment in local currency, their assets and their solvency would be preserved. Everyone could shake hands and get back to work.
Ellen Brown is a California attorney and the author of eleven books, including
“Web of Debt: The Shocking Truth About Our Money System and How We Can Break Free,” available in English, Swedish and German. Her websites are www.webofdebt.com and www.ellenbrown.com.
Web Stats
ΝΕΑ ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΤΡΟ ΦΕΛΛΟΥ 