Περί επωνυμολαγνείας… (άρθρο του Αιρετικού) +κρούσματα επώνυμης δημιο-γραφίας

OMADEON

Έχει καταντήσει πραγματικά κουραστική αυτή η καραμέλα του “εγώ δεν κρύβομαι πίσω από ψευδώνυμο”, του “οι ανώνυμοι-ψευδώνυμοι κουκουλοφόροι και συκοφάντες του διαδικτύου”, του χυδαία προπαγανδιστικού – τρομοκρατικού (για τους ψοφοδεείς και επιδεκτικούς “νουθεσιών”) “οι εκβιαστές μπλόγκερ”, του επιτακτικού, με ύφος ανθυποχωροφύλακα Δ’, “πες ποιος είσαι για να σου κάνω μήνυση” και των παρανοϊκών περιεκτικοχαφιεδικών “θα σε λέω αλητοχαφιέ μέχρι να μου κάνεις μήνυση για να αποκαλύψω σε όλους τα πραγματικά σου στοιχεία” και “οι ανώνυμοι και ψευδώνυμοι συστημικοί πράκτορες, οι νεοταξικοί υπηρέτες της υπερεθνικής ελίτ και γκαιμπελίσκοι της ισραηλινής πρεσβείας”.

Όσες φορές έχω διαβάσει σε σχόλια ιστολογίων, σε ανοιχτές επιστολές προς ιστολόγια και φόρουμ, σε email, σε άρθρα και σε ανακοινώσεις τα ως άνω αναφερόμενα, συντάκτης ήταν πάντα κάποιος υπερευαίσθητος “επώνυμος” αρθρογράφος, συγγραφέας, δημοσιολογών (οι δημοσιογράφοι στη χώρα μας σπανίζουν τραγικά), εκδότης, “στοχαστής” ή πολιτικός, ο οποίος μάλιστα θεωρεί πως με αυτές τις φράσεις “καθάρισε”, αποφεύγοντας έτσι να απαντήσει…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.465 επιπλέον λέξεις