Ειδικώτερα για την Λιβύη του λεγόμενου αιμοσταγούς φασίστα Καντάφι η εξέγερση θεωρείται μιά πλέρια επαναστατική διαδικασία του φτωχού λαου της Λιβύης που μάχεται με χέρια και πόδια ενάντια στην δικτατορία του Καντάφι.
Η Τυνησία και η Αίγυπτος και αργότερα το Μπαχρέιν η Υεμένη η Συρία και λοιπες αραβικές χώρες ξεσηκώνονται με την ίδια επαναστατική θέρμη και διαδικασία και η επανάσταση των λαών των αραβικών χωρών καλά κρατεί.
Οπως φαίνεται μιά ωραία πρωία οι λαοί των χωρών αυτών ξύπνησαν και είπαν οτι τώρα θα κάνουμε επανάσταση γιατί τώρα βλέπουμε οτι το καθεστώς που μας κυβερνά είναι δικτατορικό,απολυταρχικό και αντιδημοκρατικό.
Ποιός λογικός άνθρωπος άραγε μπορεί να πιστέψει στον με στρατιωτική ακρίβεια γεωγραφικό συγχρονισμό των επαναστατικών διαδικασιών?.
Ομως ποιός είναι αυτός που αμφιβάλλει η αρνείται την αντιδημοκρατική φύση των αραβικών καθεστώτων.Πραγματικά η κατάσταση στις αραβικές χώρες είναι τραγική απο πλευράς δημοκρατίας.
Είναι όμως οι λαικές αυτές εξεγέρσεις πραγματικά επαναστατικές η αποτελούν προιόν υποκίνησης διεθνών κέντρων τα οποία αυτά και μόνον θα αποκομίσουν οφέλη απο τις αντικαταστάσεις των καθεστώτων?.
Η ιστορία όμως ξεκινά απο πολύ μακριά και στοχεύει να φτάσει πολύ μακρύτερα.
Ας δούμε τι έγινε και πότε άρχισε η εξέγερση στην Αίγυπτο.
Η εξέγερση στην Αίγυπτο ξεκίνησε το 2008, όταν οι εργάτες του κρατικού εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας της αιγυπτιακής πόλης Ελ Μαχάλα ελ Κούμπρα ανακοίνωσαν ότι θα απεργήσουν την πρώτη Κυριακή του Απριλίου, διαμαρτυρόμενοι για τους χαμηλούς μισθούς και τις υψηλές τιμές των τροφίμων.
Το δίκτυο της Soft Power μέσω του Facebook ξεκίνησε να οργανώνει διαδηλώσεις και απεργίες σε όλη την Αίγυπτο σε ένδειξη αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της Ελ Μαχάλα και έτσι δημιουργήθηκε το κίνημα της 6ης Απριλίου.Το καλοκαίρι του 2009, ο εικοσάχρονος Αιγύπτιος blogger Μοχάμεντ Αντέλ, εμπνευστής του κινήματος της 6ης Απριλίου μαζί με 4 ακόμα μέλη, επισκέφτηκε την οργάνωση OTPOR στη Σερβία.
Η οργάνωση OTPOR , έχει εκπαιδεύσει «ακτιβιστές» σε όλο τον κόσμο. Οι μέθοδοι της OTPOR λειτουργούν ως όπλα: από την «επανάσταση των ρόδων» στη Γεωργία, στην «επανάσταση της τουλίπας» στο Κιργιζιστάν, στον Λίβανο (2006), τις Μαλδίβες (2008) και πρόσφατα στην επανάσταση σε Τυνησία και Αίγυπτο.
Από τον Γκάντι μέχρι τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και από τον Μαντέλα μέχρι την OTPOR, η συνταγή είναι η ίδια, λεει ο Srdja Popovic, ιδρυτικό μέλος της OTPOR: «Η ενότητα και η πειθαρχία στην ειρήνη βρίσκονται στο επίκεντρο του σχεδιασμού του μη βίαιου αγώνα, το ίδιο και ο εντοπισμός συγκεκριμένων θεσμών προς ανατροπή.
Παρακολουθούμε με φανερή αμηχανία την «λαική εξέγερση» στην Τυνησία που ανέτρεψε την Κυβέρνηση του Ben Ali και τα παρόμοια «γεγονότα» που συμβαίνουν στην Αίγυπτο, την Υεμένη κ.λ.π.
Η πληροφόρηση που μας δίνουν τα ΜΜΕ τόσο τα διεθνή όσο και τα εγχώρια φανερώνουν μιά γενικευμένη λαική δυσαρέσκεια που έχει ξεσπάσει ενάντια στις Αραβικές Κυβερνήσεις λόγω της «ανόδου των τιμών των τροφίμων» και η οποία εξελίσσεται σε «λαική επανάσταση» η οποία απειλέι την ανατροπή των Αραβικών Καθεστώτων της Μεσογείου.
Η εικόνα αυτή συμπλέκεται επικοινωνιακά με τα γεγονότα που συμβαίνουν στην Ελληνική Επικράτεια με κύριο άξονα την «κατάληψη» της Νομικής από τους επικοινωνιακούς χορογράφους της σχολής Σόρος.
Ετσι ο μέσος Ελληνας βλέπει μεγάλες μάζες μουσουλμάνων διαδηλωτών να αντιδρούν δυναμικά στην «αύξηση» των τιμών των τροφίμων και απο την άλλη μεριά μουσουλμάνους λαθρομετανάστες να εκβιάζουν το Ελληνικό Κράτος με την μέθοδο της κατάληψης Δημόσιου Κτιρίου ,συνεπικουρούμενοι και κατευθυνόμενοι , με στρατιωτική πειθαρχία, από τους τρόφιμους της φιλανθρωπικής Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.
Ενώ αυτά συμβαίνουν οι εγκέφαλοι της CIA και του State Department πανηγυρίζουν για την επιτυχία τους στην Τυνησία που αποτελεί το πρότυπο της δεύτερης γενιάς «πορτοκαλί επαναστάσεων.