Ελληνικός ρατσισμός…

…κατά Ορθοδόξων Ελλήνων και υπέρ των Μουσουλμάνων.

Τι σημαίνει ειδική κατηγορία Μουσουλμάνοι; Και για να είμαι εντάξει δεν εννοώ τα ΑΔΕΡΦΙΑ μας ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΜΑΚΟΥΣ του το Ελληνικό κράτος τους χτυπά συνέχεια αλλά για τους Μουσουλμάνους που αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι.

Βέβαια αυτό είναι άλλο ένα επίτευγμα του γνωστού Έλληνα πολιτικού που έσωσε πριν δύο χρόνια την Ελλάδα με το μνημόνιο.

Τι θα γίνει τώρα θα βγουν οι αντιρατσιστικές πορδές να φωνάξουν για την άνιση μεταχείριση των Ορθοδόξων; Εδώ δεν θα δούνε καμία διάκριση; Τα στουρνάρια που αποκαλούν τους εαυτούς τους Τούρκους θα μπούνε με βαθμούς κάτω του 10 σε Νομικές, Φιλοσοφικές, Φιλολογικές, Μαθηματικές και άλλες σχολές.

Μήπως η ευαισθησία τους εξαντλείται όταν αυτοί «νομίζουν» πως γίνονται διακρίσεις;

ΥΓ Που είσαι ρε «άντρα» που σήκωσες φωνή σε προηγούμενη ανάρτηση τι έχεις να πεις για αυτό; Επαγγελματίες αντιρατσιστές του κώλου βγάλτε τον σκασμό.

μέσω Billy The Kid as BTK: Ελληνικός ρατσισμός….

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΟΣΣΟΒΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..

ΤΟ ΘΕΜΑ

ΤΗΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΛΕΟΝ «ΠΕΔΙΟΝ ΔΟΞΗΣ ΛΑΜΠΡΟΝ» ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΟΛΑΒΙΚΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ.

ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

ΚΑΙ ΣΚΙΖΟΥΝ ΤΑ ΙΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ»

ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΑ

«ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ»

ΤΩΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ.

ΦΤΑΣΑΜΕ ΠΛΕΟΝ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ

ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ!!

ΦΤΑΣΑΜΕ ΠΛΕΟΝ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!!!!

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ

ΤΩΝ

ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ

ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΘΕΣΕΙ

ΟΙ ΑΦΕΝΤΕΣ ΤΟΥΣ.

ΠΑΙΖΟΥΝ ΘΕΑΤΡΟ

ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΛΕΝΕ «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ»

ΕΝΩ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ

ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΟΛΩΝ

ΤΩΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ ΧΑΣΑΝΕ ΤΟ ΚΟΣΣΟΒΟ

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΕΣ ΜΑΝΝΕΣ ΓΕΝΝΟΥΣΑΝ

ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΛΟΓΟ Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ

ΝΕΟ ΚΟΣΣΟΒΟ.

ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΥΠΕΡΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ

ΚΑΙ

ΤΗΣ ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

Νεοκλής Σαρρής

Περί ευρω-ισλαμισμού

(από σχετικό άρθρο της Cumhuriyet)

1/4

2/4

3/4

4/4

ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΜΙΝΑΡΕΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ?

ΕΧΕΙ «ΨΥΧΙΣΜΟ» ΕΛΛΗΝΑ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ??

ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΝ ΟΨΕΙ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ  ΟΥΤΕ ΛΙΓΟ ΟΥΤΕ ΠΟΛΥ ΕΙΠΕ:

«ότι τόσο το δίκαιο του αίματος όσο και το δίκαιο του εδάφους είναι έννοιες ξεπερασμένες και προέκρινε την έννοια του «animus», του ελέγχου δηλαδή του ψυχισμού, της συνείδησης του αλλοδαπού που επιθυμεί την ελληνική ιθαγένεια! Ανέφερε χαρακτηριστικά πως η απόδοση της ιθαγένειας δεν σχετίζεται «ούτε με τη γέννηση ούτε με το έδαφος ούτε ακόμη με το αίμα» και εκτίμησε ότι «πρέπει να ερευνάται αν η απόκτηση αυτής ανταποκρίνεται στον ψυχισμό του αιτούντος, πόσο δηλαδή θέλει και νιώθει την ανάγκη να αποτελέσει μέλος ενός έθνους».

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΣΟ Ο ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΕΣΤ ΨΥΧΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΕΙ ΠΟΣΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΟΙΩΘΟΥΝ.

Ο ΓΑΠ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

ΑΠΟ ΤΟ

BERLIN-ATHEN

Ο Γιωργος Παπανδρεου η Γιωργακης εχει αναστατωσει με τις φωνασκιες του τον τοπο, ζητωντας εκλογες, γιατι καποιοι του ειπαν, οτι θα εκλεγει και θα κανει κυβερνηση. Ο ιδιος Γιωργακης, που μαζι με τους φιλους του Παναγιώτη Δημητρά και Γρηγόρη Βαλλιανάτο υποστηριζει, οτι στην Ελλαδα υπαρχουν, συν τοις αλλοις, και μια μακεδονικη και μια τουρκικη μειονοτητα

εσταλη απο amphiktyon

Α) ΝΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗΣ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΩΓΗ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Ένα πολύ σημαντικό γεγονός που (ενώ θα έπρεπε να αποτελέσει είδηση πρώτου μεγέθους, «θάφτηκε» εντελώς από όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης) συνέβη κατά τη διάρκεια του 7ου Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ (3 Μαρτίου 2005), που ολοκληρώθηκε στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Τάε-Κβο-Ντο στο Νέο Φάληρο: Με προσωπική εντολή του ίδιου του κ. Γιώργου Παπανδρέου, το «Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι» των κ.κ. Παναγιώτη Δημητρά και Γρηγόρη Βαλλιανάτου διοργάνωσε δημόσια συζήτηση με εκπροσώπους των εν Ελλάδι μειονοτήτων, οι οποίοι κατήγγειλαν το ελληνικό κράτος για σωρεία παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Θέλετε να μάθετε ποιες ήταν αυτές οι μειονοτικές οργανώσεις που μας κατήγγειλαν για ρατσιστικές διακρίσεις εναντίον τους από το επίσημο βήμα του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ;

1) Η «Μακεδονική Μειονότητα Ελλάδας»
2) Το «Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών»
3) Η «Ισραηλιτική Κοινότητα Αθήνας»
4) Η «SOS – Ρατσισμός»
5) Η «Εταιρεία Αρωμανικού Πολιτισμού», που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί ένα εκατομμύριο Βλάχων,
6) Η «Ομοφυλοφιλική και Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδος»
7) Η «Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα» και
8) Ο «Σύλλογος Επιστημόνων της Μουσουλμανικής Μειονότητας Δυτικής Θράκης».

Είχε προσκληθεί και η «Πανελλήνια Ένωση Τσιγγάνων», η οποία -προς τιμήν της- δεν προσήλθε, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ότι οι Έλληνες Τσιγγάνοι δεν αισθάνονται ότι αποτελούν μειονότητα.

Β) ΣΟΣ!! ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕ ΤΙΣ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2008 ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ Ο Γιωργος Παπανδρεου

Για τις μειονότητες, το 1999…
..

Oι συνεντεύξεις της ημέρας στον Flash 9.61
ΠΕΜΠΤΗ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ 1999

Μιλά στον FLASH Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (υπουργός Εξωτερικών).

Στην εκπομπή που παρουσίασε ο Χρήστος Μαχαίρας 10.00-11.00 .

Ερωτηση: Αυτό που λειτούργησε ως casus belli στην Ελλάδα ήταν δυο δηλώσεις στην συνέντευξη σας στο ΚΛΙΚ, η μια είναι η δήλωση σας ότι δεν σας ενδιαφέρει αν η μειονότητα θα λέγεται τουρκική, πομακική, θρακική ή όπως αλλιώς, αρκεί να μην διαταράσσει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και η δεύτερη ήταν η παραδοχή σας ότι υπάρχουν πολλοί μουσουλμάνοι στην Ελλάδα τουρκικής καταγωγής

Γ. Π. “Αυτές είναι απλές αλήθειες οι οποίες δεν έχουν ειπωθεί πρώτα από μένα, αλλά βεβαίως δεν έχω και κανένα πρόβλημα να τις υπερασπιστώ έστω και αν ήταν μόνο από μένα, διότι εγώ θεωρώ ότι εθνικό μας συμφέρον είναι να προασπίσουμε τα σύνορα μας, την εδαφική μας ακεραιότητα. Από κει και πέρα τα άλλα είναι για μένα δευτερεύουσας σημασίας.”

Ερωτηση: Ειναι δευτερεουσας σημασίας ο αυτοπροσδιορισμός της μειονότητας ως τουρκικής;

Γ. Π.“Ναι ακριβώς. Πρώτα από όλα έχουμε ως κυβερνήσεις εμείς και παλαιότερα χρησιμοποιήσει αυτόν τον όρο, της τουρκικής μειονότητας κατά καιρούς, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, όταν ο φόβος για τη μειονότητα ήταν να ταυτιστεί με την κομμουνιστική Βουλγαρία η ελληνική κυβέρνηση χρησιμοποιούσε τον όρο τουρκική μειονότητα για να την ταυτίσει με την Τουρκία που ήταν τότε η ΝΑΤΟϊκή σύμμαχος χώρα. Εν πάση περιπτώσει όμως θεωρώ ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτό, είναι ότι αν κάποιος έλληνας πολίτης αισθάνεται ότι είναι μιας ή μιας άλλης εθνικότητας, οι διεθνείς συμβάσεις του επιτρέπουν και η Ελλάδα είναι μια χώρα που σέβεται τις διεθνείς συμβάσεις, αυτό να το κάνει, να θεωρείται ότι είναι έλληνας στην καταγωγή, ότι είναι βλάχος στην καταγωγή…”
.
Ερωτηση: Μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί δηλαδή

Γ. Π. “Ναι υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Το πρόβλημα στα Βαλκάνια δεν είναι αν ο άλλος τι αισθάνεται ποια είναι η καταγωγή του, αλλά είναι ότι αυτό αν συνδυάζεται με αλλαγές συνόρων και εκεί είναι που η Ελλάδα έχει θέσει ως καθοριστικό όρο να μην αλλάξουν τα σύνορα στα Βαλκάνια. Δώσαμε τη μάχη μας αυτή την περίοδο, αυτούς τους 3 μήνες κατά τη διάρκεια της κρίσης στο Κόσοβο ακριβώς για να μην αλλάξουν τα σύνορα στη Γιουγκοσλαβία. Ντε φάκτο βεβαίως αυτή τη στιγμή είναι κάτω από την αιγίδα του ΟΗΕ το Κόσοβο, όμως τυπικά είναι ακόμα το Κόσοβο εντός των συνόρων της Γιουγκοσλαβίας. Γιατί το κάναμε αυτό; Το κάναμε γιατί ακριβώς θεωρούσαμε ότι γύρω από την οποιαδήποτε μειονότητα δεν μπορούν να γίνουν αλλαγές συνόρων. Ασχέτως του πως θα ονομαστεί ο ένας, είτε έτσι, είτε αλλιώς, αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να εγερθεί, η αλλαγή των συνόρων δεν μπορεί να εγερθεί γύρω από το θέμα της μειονότητας.”
.
Ερωτηση: Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσε ο αυτοπροσδιορισμός της μειονότητας στη Θράκη να επιτραπεί από το ελληνικό κράτος;

Γ. Π. “Σας είπα υπάρχουν διεθνείς συμβάσεις. Είναι πολύ πιθανόν κάποια στιγμή να αναγκαστούμε να το δεχτούμε. Από το συμβούλιο της Ευρώπης π.χ. τα δικαστήρια, αυτή τη στιγμή η Τουρκία είναι στα δικαστήρια του συμβουλίου της Ευρώπης με μαζικές παραβιάσεις σε σχέση με την Κύπρο, κάτι το οποίο δείχνει την ορθότητα της ελληνικής και κυπριακής εξωτερικής πολιτικής στο να εμμένει ακριβώς στις διεθνείς συμβάσεις και στο διεθνές δίκαιο και εμείς πρέπει να συμμορφωθούμε σε αυτό το διεθνές δίκαιο εκεί όπου υπάρχουν πιθανότητες να βρεθούμε εν αδίκω.”

Ερωτηση: Θα λέγατε το ίδιο και για άλλες μειονότητες, θα λέγατε το ίδιο και για την αυτοπροσδιοριζόμενη ως μακεδονική μειονότητα, γιατί οι 3 βουλευτές ζητούσαν αναγνώριση και της μακεδονικής μειονότητας;

Γ. Π. “Σαφώς. Συμφωνώ απόλυτα. Θεωρώ ότι ήταν λάθος αυτή η σκληρή αντίδραση απέναντι σε αυτή την λογική, η οποία συγκυριακά συνέπεσε βεβαίως με τη συνέντευξη, διότι εγώ την είχα δώσει πολύ νωρίτερα από τις δηλώσεις τους, όμως θεωρώ ότι μια δήλωση φόβου και πανικού απέναντι στο ότι κάποιοι θεωρούν ότι έχουν τουρκική καταγωγή, όταν πράγματι κατά πάσα πιθανότητα έχουν τουρκική καταγωγή και θεωρούν ότι αυτό είναι κάτι το οποίο θέλουν να το πουν, θέλουν να το δηλώσουν, θέλουν να ταυτιστούν με αυτή τους την καταγωγή, θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι το οποίο δεν θα πρέπει να μας φοβίζει, αυτό είναι που εγώ θέλω να περάσω στην κοινή γνώμη. Δεν θα πρέπει αυτό το πράγμα να μας φοβίζει.
Αυτό που πολλές φορές ξεχνάμε είναι ότι η μουσουλμανική μειονότητα, συνολικά μιλάω, γιατί υπάρχουν καταγωγές διαφορετικές μέσα στη μουσουλμανική μειονότητα, εμείς βεβαίως κάνουμε και εγώ θεωρώ ουσιαστικό λάθος πολιτικής μας, να ταυτίζουμε όλους τους μουσουλμάνους ως μια μειονότητα. Βεβαίως η συνθήκη της Λωζάνης μιλάει για μουσουλμανική μειονότητα, αλλά αυτή η μουσουλμανική μειονότητα έχει και τις εθνoτικές καταγωγές, υπάρχουν τσιγγάνοι οι οποίοι έχουν μια ιδιαίτερη συνείδηση, είναι οι πομάκοι, δεν είναι όλοι τούρκοι. Άρα λοιπόν εμείς τους ταυτίζουμε ως μια ενιαία μειονότητα και θεωρώ και αυτό ως ένα αρνητικό στοιχείο για την πολιτική μας, αλλά θέλω να υπενθυμίσω και κάτι ακόμα, ότι όλη η μουσουλμανική μειονότητα είναι 1,2% περίπου του πληθυσμού των ελλήνων πολιτών. Αν θα φοβηθούμε ότι μέσα στο 1% υπάρχει ένα 0,5 ή 0,3% οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους τούρκους και ότι αν το πουν αυτό έχουμε τεράστιο εθνικό πρόβλημα νομίζω ότι θα πνιγούμε μέσα σε μια σταλιά νερό. Νομίζω δηλαδή ότι έχουμε κάθε συμφέρον εμείς, η Ελλάδα να προβάλει ότι ακριβώς δεν έχει να φοβηθεί, ότι η Ελλάδα είναι η δημοκρατική χώρα, ότι η Ελλάδα είναι εκείνη η χώρα στα Βαλκάνια που μπορεί να αντιμετωπίσει με τον πιο ήρεμο και τον πιο δημοκρατικό τρόπο τα όποια μειονοτικά θέματα υπάρχουν. Θέλω να τονίσω κάτι και από την άλλη πλευρά. Σκεφτείτε αν εσείς ήσασταν μουσουλμάνος στη Θράκη και μιλάγατε τουρκικά και αισθανόσασταν και βλέπατε ότι είχατε μια τουρκική καταγωγή. Αν η πολιτεία στην οποία ζούσατε σας έλεγε ότι όχι δεν είσαστε τουρκικής καταγωγής, εγώ θα σου επιβάλω την ταυτότητα σου; Ποια θα ήταν η φυσιολογική σου αντίδραση; Να αποξενωθείς από αυτή την πολιτεία. Αν όμως αυτή η πολιτεία έρθει και πει “φίλε αισθάνεσαι έτσι, με γειά σου και με χαρά σου. Δεν έχω κανένα πρόβλημα, απλώς εγώ θέλω να είσαι σοβαρός πολίτης, σύμφωνα με τους νόμους μας, σύμφωνα με την ελληνική πολιτεία να σέβεσαι το νόμο. Έχεις τις υποχρεώσεις σου, έχεις τα δικαιώματα σου”. Νομίζω ότι αυτός ο άνθρωπος θα αισθανόταν πολύ πιο έλληνας ως έλληνας πολίτης, παρά να αισθανθεί ότι θα πρέπει να κινηθεί ενάντια στην ελληνική πολιτεία για να μπορεί να βρει την ταυτότητα του ή το δίκιο του.”

Ερωτηση: Αυτό δεν δημιουργεί ένα κενό στον τρόπο που αντιμετώπισε σύσσωμος ο ελληνικός πολιτικός κόσμος την ενέργεια των 3 μουσουλμάνων βουλευτών από τη Θράκη;

Γ. Π. “Εδώ συνδέεται με ένα άλλο θέμα το οποίο έχει μια άλλη επιπλοκή. Καταρχήν ο όρος μακεδονία συνδέεται με ελληνικό έδαφος, με ελληνική παράδοση και άρα υπάρχει ένα άλλου είδους προβλήματος διότι κάλλιστα μπορεί να σου πει ο θεσσαλονικιός ελληνικής καταγωγής ότι εγώ είμαι ο μακεδόνας. Άρα λοιπόν μπαίνουμε σε ένα άλλο θέμα, να μην το ανοίξουμε γιατί είναι πολύπλοκο, αλλά γι αυτό νομίζω ότι υπάρχει μια άλλη διάσταση. Όμως η διάσταση την οποία εγώ δίνω είναι ότι αυτός ο οποίος αισθάνεται ότι είναι αυτής της καταγωγής η Ελλάδα δεν έχει να το φοβηθεί αυτό και θέλω να τονίσω επίσης ότι δεν το λέω αυτό ως μια θεωρητική άσκηση δικιά μου, ως μια σκέψη δικιά μου. Είναι η πιο δεδομένη πρακτική, η οποία πραγματικά επιτρέπει να ενσωματωθούν μειονότητες σε όλη την Ευρώπη, σε άλλες χώρες όπως Καναδάς, Αυστραλία, ΗΠΑ, όπου ακριβώς αυτή η αντιμετώπιση εκτονώνει τα όποια προβλήματα θα μπορούσαν να υπάρξουν και επιτρέπει πραγματικά να ανθήσουν οι δημοκρατικοί θεσμοί και η αίσθηση αυτών των ανθρώπων ότι βρίσκονται και είναι πολίτες αυτής της χώρας. Σκεφτείτε δηλαδή αν του έλληνα της Αλβανίας και του έλληνα της Αμερικής του έλεγαν ότι δεν μπορείς να πεις ότι είσαι έλληνας, εγώ σε κατατάσσω ότι είσαι της οθωμανικής αυτοκρατορίας ή είσαι ορθόδοξος, αλλά δεν είσαι έλληνας, ποια θα ήταν η αντίδραση ενός έλληνα. Όταν υπάρχει αυτή η δυνατότητα να εκφραστεί αυτός ο άνθρωπος όπως αισθάνεται νομίζω ότι από κει πέρα εφόσον είναι μέσα στα πλαίσια του νόμου θα είναι πολύ σημαντικό. Νομίζω ότι θα πρέπει αυτά τα πράγματα να τα ξεπεράσουμε για να μιλάμε για τα ουσιώδη στις ελληνοτουρκικές μας σχέσεις και να μην πανικοβαλλόμαστε με θέματα τα οποία είναι πασιφανή και αυτονόητα.”

ΑΡΑ:
ΚΑΡΑΧΑΣΑΝ-ΚΑΡΑΧΑΣΑΝ!!!!
Η ΠΟΜΑΚΑ ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΟΥΡΚΑΛΑ
ΟΧΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΛΑΘΟΣ ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ!!
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!!!
ΞΥΠΝΑΤΕ!!!
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΑ!!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ!!
ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙ!!

Γ) ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Ερωτηση: Αυτοί οι 3 μήνες ήταν κουραστικοί ;

Γ. Π. «Και παραμένουν, δεν έχει τελειώσει η δουλειά. Δεν έχει ηρεμήσει το Κόσοβο. Σκόπια και Αλβανία έχουν ακόμα σημαντικά προβλήματα».

Ερωτηση: Μετρήσατε πόσα ταξίδια κάνατε για το Κόσσοβο;

Γ. Π. «Ακόμα όχι, και πρέπει να το κάνω. Kάθε ημέρα ήμουν και σε ένα αεροπλάνο».

Ερωτηση: Aισθάνεστε νικητής, κ. Παπανδρέου;

Γ. Π. «Δεν μ αρέσουν οι λέξεις νικητές και ηττημένοι. Eίμαι ενάντια στον πόλεμο. Mπορούμε να βρούμε και άλλα μέσα για την αντιμετώπιση τέτοιων κρίσεων. Tα προβλήματα που έχουμε αυτή τη στιγμή είναι ίσως βαθύτερα από τα προβλήματα πριν από την κρίση. Eπιστρέφουν μεν οι Κοσσοβάροι, αλλά η συμφιλίωση Σέρβων και Αλβανών είναι σήμερα πιο δύσκολη».

Ερωτηση: Tο δίδαγμα αυτής της ιστορίας ποιο είναι για έναν Ελληνα;

Γ. Π. «Οτι σημαντικότερο όλων είναι η συνύπαρξη των λαών. O πολυπολιτισμικός χαρακτήρας των κοινωνιών. Aνοχή στο διαφορετικό, ανοχή στον διπλανό σου ασχέτως αν είναι άλλης φυλής, άλλης θρησκείας, άλλης εθνότητας και άλλης πολιτικής άποψης. Aυτά είναι και τα ιδανικά που πρέπει να προωθεί η Ελλάδα. Kι η Eλλάδα αναλαμβάνει μια ιστορική ευθύνη στα Bαλκάνια προωθώντας αυτές τις αρχές και συμβάλλοντας έτσι στην ευρωπαϊκή τους προοπτική».

Ερωτηση: Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν όντως αυτά είναι τα ιδανικά μας.

Γ. Π. «Aς μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα πριν από λίγα χρόνια δεν μιλιούνταν οι εθνικόφρονες και οι μη εθνικόφρονες. Η λέγανε τους κομμουνιστές Βούλγαρους. Δυο ρατσισμοί σε μια πρόταση. Εχουν γίνει, λοιπόν, σημαντικά βήματα. Δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Εχουμε δεχτεί ως χώρα το διαφορετικό, αλλά δεν το θεωρούμε και προσόν. Δεν κατανοούμε τη δύναμη του διαφορετικού».

Ερωτηση: Mε τα όσα αποκαλύπτονται τώρα στο Κόσσοβο, το εύρος των σφαγών των Κοσσοβάρων, οι ομαδικοί τάφοι, σκέφτεστε διαφορετικά τον πόλεμο;

Γ. Π. «Αυτό το οποίο θα εγερθεί στη διεθνή κοινότητα ως ένα ιστορικό ζήτημα είναι αν αυτές οι σφαγές έγιναν από μια μειοψηφία, μια παραστρατιωτική οργάνωση, έστω και με εντολές άνωθεν, ή ήταν αποφασισμένες από τον κρατικό μηχανισμό. Kαι αν υπήρχε ή όχι η συναίνεση των απλών Σέρβων. Η αίσθησή μου είναι ότι οι απλοί Σέρβοι ήταν μακριά απ αυτές τις σφαγές».

Ερωτηση: Σε αντίθεση, πάντως, με τους βομβαρδισμούς των NATOϊκών, οι σφαγές των Σέρβων ελάχιστα απασχόλησαν τη δική μας κοινωνία.

Γ. Π. «O Ελληνας αναγνώστης και τηλεθεατής είδε, στην αρχή τουλάχιστον, μόνο τη μία πλευρά, αυτή των βομβαρδισμών, χωρίς να κατανοεί τι οδήγησε ή έστω έδωσε «πάτημα» στην επέμβαση του NATO. Γιατί οι βομβαρδισμοί είχαν σχέση με την έντονη καταπίεση των Αλβανών από τους Σέρβους. Eίχαν υπάρξει σφαγές. Δεν ξέρω, βέβαια, αν ο πόλεμος συνέβαλε στο να αποφευχθούν οι ομαδικοί τάφοι ή ενέτεινε τη βίαιη αντίδραση των Σέρβων ή κάποιων κύκλων που αξιοποίησαν τον πόλεμο για να κάνουν τους ομαδικούς τάφους».

Ερωτηση: Eσείς καταφέρατε να ισορροπήσετε. Δεν δυσαρεστήσατε ούτε τους συμμάχους μας ούτε τους Σέρβους.

Γ. Π. «H ελληνική κυβέρνηση είχε τις ενστάσεις της για τον πόλεμο, ήταν όμως και επικριτική απέναντι στη σερβική ηγεσία, δεν ήταν, δηλαδή, μια τυφλή φιλοσερβική στάση. Ηταν υπέρ της ειρήνης, υπέρ των Βαλκανίων, υπέρ των Αλβανών και των Σέρβων και ενάντια στο εθνικιστικό μίσος.
Πάντως, ενώ όλοι σε αυτή τη χώρα ήμασταν εναντίον των βομβαρδισμών, υπήρξαν και κάποιοι που ήταν υπέρ του Μιλόσεβιτς. Kαι τον υποστήριξαν έμπρακτα, επισκέψεις, «ανθρωπιστική βοήθεια», συναυλίες…
H ανθρωπιστική βοήθεια πρέπει να είναι ουδέτερη. Eίναι για τους πάσχοντες, όχι για τις εξουσίες. Yπήρχε μια ενίσχυση από τον λαό κυρίως μέσω των Eκκλησιών προς τους Σέρβους και γι αυτό η κρατική βοήθεια υπήρξε μεγαλύτερη προς τους Αλβανούς πρόσφυγες. Σε κάθε μου επαφή είτε με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο είτε με άλλους, και με αυτούς που έκαναν τις συναυλίες, τόνιζα ότι η θέση της Ελλάδας ήταν και είναι να βοηθάμε ανθρωπιστικά χωρίς διακρίσεις. Οπως τώρα πρέπει να υπάρξει ανθρωπιστική βοήθεια προς τους Σέρβους. Mίλησα με αρκετούς από τους καλλιτέχνες, αρκετοί είχαν κατανόηση, άλλοι όχι».

Ερωτηση: Tις ημέρες που γίνονταν οι συναυλίες με τις σερβικές σημαίες, μια αφίσα στους αθηναϊκούς δρόμους, μάλλον από τον χώρο της ριζοσπαστικής Aριστεράς, έλεγε: «Κοσσοβάροι πρόσφυγες, συγγνώμη, οι Ελληνες δεν έχουν τραγούδι για σας».

Γ. Π. «Eμένα θα μου άρεσε να είχα δει συναυλίες στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Συναυλίες και στα Τίρανα, και στα Σκόπια. Kαι θα ήθελα σήμερα μια συναυλία στο Κόσσοβο. Yπέρ της συμφιλίωσης, υπέρ της ειρήνης».

Ερωτηση: Ενάντια στον μονοεθνισμό.

Γ. Π. «Ακριβώς».

Ερωτηση: Το επιχείρημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν ειλικρινές από την πλευρά των Ευρωπαίων;

Γ. Π. «H κοινή γνώμη της Δύσης επηρεάστηκε από το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για το οποίο έχει ιδιαίτερη ευαισθησία. Yπάρχουν κι εκείνοι που είναι υπέρ της βίας για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εγώ έχω σοβαρά ερωτηματικά για το αν η βία βοηθάει τελικά την κοινωνία της δημοκρατίας και της ανοχής. Kι αν η διεθνής κοινότητα ήθελε να υπερασπιστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα στην υφήλιο, θα έπρεπε να κάνει δεκάδες παρεμβάσεις, τώρα, αυτή τη στιγμή, σε πολλές γωνιές της Γης».

Ερωτηση: Eίναι ορθό ότι η Αμερική ήθελε με τον πόλεμο να κάνει επίδειξη ισχύος στην ενοποιημένη Ευρώπη;

Γ. Π. «Δεν νομίζω ότι ήταν ανταγωνισμός Ευρώπης-Αμερικής. H Ευρώπη πρωτοστάτησε στην απόφαση για τους βομβαρδισμούς. H Γιουγκοσλαβία έχει ξεκινήσει 4 πολέμους. Tη θεωρούσαν πηγή αστάθειας στην περιοχή. Mεγάλο ρόλο έπαιξε και η ταύτιση του Μιλόσεβιτς με το κομμουνιστικό παρελθόν. Eπίσης, η κινητικότητα των Κοσσοβάρων Αλβανών προσέλκυσε την προσοχή των πιο ακραίων μουσουλμανικών χωρών, με αποτέλεσμα οι Αμερικανοί να φοβηθούν ότι το Κόσσοβο θα αποτελέσει εστία σύγκρουσης μεταξύ ενός σλαβικού πληθυσμού με επιρροή από τη Ρωσία και ενός μουσουλμανικού πληθυσμού με σχέσεις με τον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό».

Ερωτηση: Συμμαχικές κυβερνήσεις;

Γ. Π. «Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τις συμμαχικές κυβερνήσεις, παρ ότι γνωρίζω ότι στην Ελλάδα η έλλειψη ανοχής στη διαφορετική άποψη δυσκολεύει τις συνεργασίες. Η λέξη συμβιβασμός στο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο είναι ταυτισμένη με την ήττα. Σε άλλες χώρες η λέξη συμβιβασμός είναι επιτυχία. O Ελληνας μπορεί να είναι έμπορος, να κάνει παζάρια, αλλά το στερεότυπο θέλει τους πολιτικούς να είναι αυστηροί και αμετακίνητοι. Kαι όχι μόνο στα θέματα αρχών, όπου συμφωνώ. Θέλει ο πολιτικός του να πατάει τον αντίπαλό του στον λαιμό, να τον πεθαίνει».

Ερωτηση: Kαι τους «εχθρούς της πατρίδας» να τους βρίζει συνεχώς. Ξέρετε για να περάσουμε στα ελληνοτουρκικά ότι κάποιοι ενοχλήθηκαν ακόμη και από τον χαιρετισμό σας προς τον κ. Τζεμ. Γι αυτό το «αγαπητέ Ισμαήλ». Yπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα και την Τουρκία που τρέφονται και συντηρούν αυτή την αντιπαλότητα ακόμη και στα ασήμαντα.

Γ. Π. «Kαταλαβαίνω και την καχυποψία, διότι έχουμε ζήσει πολλά. Aλλά αν το πρόβλημα είναι το πώς θα προσφωνήσω τον Tούρκο ομόλογό μου, πιστεύω ότι έχουμε λάθος στόχο. Eγώ, κ. Θεοδωράκη, δεν θα δώσω εκεί τη μάχη. Η μάχη θα δοθεί στα ουσιώδη».

Ερωτηση: H προσωπικότητα του κ. Tζεμ βοηθάει την προσέγγιση. Kάποιοι λένε για τους Tούρκους ό,τι έλεγαν στα χωριά για τους σκύλους. Ασπρος σκύλος, μαύρος σκύλος…

Γ. Π. «Kαι φαντάζομαι ότι τα ίδια θα λένε κάποιοι στην Tουρκία και για τους Ελληνες. Στην πολιτική, όμως, υπάρχουν και ανθρώπινες σχέσεις. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε ρομπότ. Kαι τα πρόσωπα παίζουν τον ρόλο τους.
Nα σας ρωτήσω για τη μειονότητα. Ως υπουργός Παιδείας είχατε προβεί στην κατ’ εξαίρεση εισαγωγή των παιδιών της μειονότητας στα ΑΕΙ.
Eίχαμε προωθήσει την εξής ρύθμιση: Nα μπαίνει στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ ένας αριθμός μουσουλμάνων ανάλογος με το ποσοστό των μουσουλμάνων της Θράκης στον γενικό πληθυσμό».

Ερωτηση: Xρησιμοποιείτε τον όρο «μουσουλμανική μειονότητα», αρκετοί όμως από τη μειονότητα χρησιμοποιούν τον όρο «τουρκική μειονότητα».

Γ. Π. «Πιθανώς κάποιοι να αισθάνονται ότι έχουν τουρκική καταγωγή, όπως άλλοι δηλώνουν Tσιγγάνοι και άλλοι Πομάκοι. Aυτό που έχει αξία είναι όλοι αυτοί να αισθάνονται ότι είναι Ελληνες πολίτες. Yπόχρεοι και πατριώτες προς αυτή την πολιτεία που τους βοηθάει, τους αναδεικνύει. Αυτό το μήνυμα ήθελα να δώσω εγώ στα παιδιά των μουσουλμάνων».

Ερωτηση: Aρκετοί στη χώρα μας φοβούνται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Tο επιχείρημά τους είναι ότι, αν μιλήσουμε για μειονότητα τουρκικής καταγωγής, αμφισβητούνται τα σύνορα.

Γ. Π. «Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις λέξεις, παρ ότι και οι λέξεις έχουν μια ιδιαίτερη σημασία. Δεν αμφισβητεί κανείς ότι υπάρχουν πάρα πολλοί μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής. Βεβαίως, οι Συνθήκες μιλάνε για μουσουλμάνους. Kατά καιρούς, το θέμα της μειονότητας τίθεται παράλληλα με το θέμα της διεκδίκησης εδαφών. Εάν δεν αμφισβητούνται τα σύνορα, ποσώς μ ενδιαφέρει το αν ο ένας λέγεται μουσουλμάνος ή Τούρκος, Βούλγαρος ή Πομάκος. Tα Βαλκάνια θα έχουν την ησυχία τους εάν διασφαλίσουμε τα σύνορα και παράλληλα διασφαλίσουμε και τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Αν όμως ο όρος «τουρκική μειονότητα» χρησιμοποιείται από μια χώρα για να δημιουργήσει αναταραχές, για ν αλλάξει τα σύνορα, τότε βεβαίως αυτός ο όρος δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα».

Ερωτηση: Ως αναπληρωτής υπουργός προωθήσατε την κατάργηση του άρθρου 17 του Κώδικα της Iθαγένειας, κάτι που χαρακτηρίστηκε ως μια γενναία πράξη. Πιστεύετε ότι έχουμε ξεπεράσει πλέον οριστικά τα προβλήματα που σχετίζονται με τη μειονότητα;

Γ. Π. «Εγώ προώθησα την κατάργηση του άρθρου 17 και το Υπουργείο Εσωτερικών το έκανε. Δεν πρέπει να φοβόμαστε κάποιον που είναι διαφορετικός, κάποιον που είναι μιας άλλης θρησκείας. Aντίθετα, πρέπει αυτό τον άνθρωπο να τον κάνουμε να αισθανθεί ότι είναι μέρος αυτής της κοινωνίας και ότι η διαφορετικότητά του είναι προνόμιο. Kουβαλά μια άλλη κουλτούρα, τη γνώση ενός άλλου λαού, και αυτό είναι δύναμη για όλους μας».

Ερωτηση: Nα υπάρξει μουσουλμανικός ναός στην Αττική;

Γ. Π. «Στην Αττική είμαστε 4 εκατομμύρια. Tο να έχουν οι μουσουλμάνοι της Αττικής ένα ναό, ένα τζαμί, το θεωρώ πάρα πολύ φυσιολογικό. Aναγκαίο. Είναι πολύ κακό ένας μουσουλμάνος να θεωρεί ότι η Αθήνα δεν είναι πατρίδα του και είναι μόνο η Θράκη, όπου υπάρχουν πολλά τζαμιά. H Θράκη είναι κάτι ξεχωριστό από την υπόλοιπη Ελλάδα; Ετσι καλλιεργούμε το αίσθημα απόσχισης. Αντιθέτως, αν του πούμε ότι και στην Αθήνα, εκεί όπου ζεις, μπορείς να προσευχηθείς ή να κάνεις τον γάμο σου, τότε τον έχουμε κερδίσει. Θα πει, εγώ μπορεί να είμαι μουσουλμάνος, χριστιανός, καθολικός, Eβραίος ή Tσιγγάνος, αλλά για μένα η πατρίδα είναι η Ελλάδα. Και αισθάνομαι πατριώτης που θα στηρίξω αυτή τη χώρα, διότι ζω ισότιμα, διότι με σέβεται».

Ερωτηση: Πώς είδατε, αλήθεια, την καλοκαιρινή, καθιερωμένη πια υστερία εναντίον των Aλβανών που ζουν στη χώρα μας;

Γ. Π. «Kάτι που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος είναι ότι η εγκληματικότητα των Αλβανών είναι ίδια με τη γενική εγκληματικότητα. Δεν είναι διαφορετική, δεν είναι παραπάνω, είναι ίδια, λένε οι στατιστικές. Bέβαια ο χαρακτήρας του εγκλήματος μπορεί να είναι διαφορετικός. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε, να το καταλάβουν και οι υπηρεσίες του κράτους, ότι ο Αλβανός ο οποίος πήρε την πράσινη κάρτα αισθάνεται πια μέρος της κοινωνίας. Δεν είναι αντίπαλος. Αντίπαλος γίνεται αυτός που σπρώχνεται στο περιθώριο. Aν προσφέρεις τη δυνατότητα στον μετανάστη να ενταχθεί ισότιμα στην κοινωνία, θα σ το ανταποδώσει. Tο 99% θα σ το ανταποδώσει. Kάναμε ένα σωστό βήμα, αλλά χρειάζεται τώρα μια ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική».

Ερωτηση: Μήπως, τελικά, είναι λάθος που δεν προχωράτε στον διαχωρισμό της Eκκλησίας από το κράτος;

Γ. Π. «H ταύτιση κράτους και Eκκλησίας ξεκινά από το 21 που η θρησκεία είχε συμβάλει σημαντικά στην επανάσταση, αλλά αυτή τη στιγμή δεν βρισκόμαστε στο 21. Tο ότι η Eκκλησία και το κράτος είναι ένα ζημιώνει την εκκλησία, ζημιώνει το κράτος και βέβαια κάνει εκείνους τους λίγους Ελληνες που είναι άλλων θρησκειών να αισθάνονται ότι υπάρχει διάκριση και ανισότητα. Nα αναγνωρίσουμε, λοιπόν, την κυρίαρχη θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά να υπάρξει η αρχή της ανεξαρτησίας της θρησκείας στη χώρα μας. Kαι η δυνατότητα ελεύθερης επιλογής. Γεννιέσαι Ελληνας, γίνεσαι Ορθόδοξος. Γεννήθηκα Ελληνας και επέλεξα να είμαι Ορθόδοξος. Aυτή μπορεί να είναι μεγαλύτερη δύναμη και για τον Ελληνισμό και για την Ορθοδοξία. Πολλές φορές αυτό δεν το κατανοεί η Eκκλησία».

Ερωτηση: Τι πρέπει να γίνει το ΠΑΣΟΚ; Πιο εκσυγχρονιστικό; Πιο «παπανδρεϊκό»;

Γ. Π. «O καθένας ερμηνεύει αυτές τις λέξεις κατά το δοκούν. Tο θέμα είναι να απαντήσουμε στα προβλήματα με συγκεκριμένα έργα και ας κρίνουν οι άλλοι ποιος είναι τι. Ολοι μας, π.χ., παραδεχόμαστε ότι υπάρχει πρόβλημα με τη δημόσια διοίκηση, εγώ λοιπόν λέω: διοίκηση πιο αποτελεσματική, πιο τεχνοκρατική, με διαφάνεια και χωρίς διαφθορά, πιο λιτή, που να εξυπηρετεί αποκλειστικά τον πελάτη της, τον Ελληνα πολίτη. Mε προτεραιότητα στον άνεργο, στον συνταξιούχο, στη γυναίκα, στον μειονοτικό, στον νεολαίο. Aς πουν και οι άλλοι τι θέλουν και ας φύγουμε από τους τίτλους».

Ερωτηση: Σας ενοχλεί που ορισμένες απόψεις σας είναι μειοψηφούσες; Εχω στο μυαλό μου, λ.χ., τις τολμηρές σας θέσεις για τα ναρκωτικά.

Γ. Π. «Oι πολιτικοί, αγαπητέ μου, δεν είναι εδώ για να εκφράζουν τον μέσο όρο ούτε για να σύρονται από τις πλειοψηφίες. Aλίμονο. Tότε θα κάναμε μια καλή δημοσκόπηση για κάθε θέμα μικρό ή μεγάλο και θα είχαμε τις λύσεις. Oι πολιτικοί είναι για να ανοίγουν δρόμους».

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΛΙΚ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1999

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΕΙ Ο Γ. Π. ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΑ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΜΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΟΠΟΙΗΣΗ…

amphiktyon2008@freemail.gr

ΜΑΚΗΣ:ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΕΜΠΛΟΚΗΣ

ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ «ΖΟΥΓΚΛΑΣ» 12-02-09 ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΜΕΤΑΞΥ ΠΛΟΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΟΠΟΥ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΛΟΙΑ ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΚΤΑΙΩΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΛΕΓΞΟΥΝ ΕΑΝ ΕΧΕΙ ΕΠΑΝΩ ΤΗΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.

ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!

Ο «ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ» ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ.

ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΜΩΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Η ΦΡΑΣΗ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ :»ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΜΠΛΟΚΕΣ»

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ?

ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΛΟΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΕΙΡΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ?

Ο ΚΑΡΑΜΟΥΡΤΖΟΥΝΗΣ ΤΩΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΦΗΣΕ ΤΟΥΣ ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΣΕΝΑΙ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΦΓΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΩΧΑΜΕΤ.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΟΜΩΣ ΜΟΥΓΓΑ ΣΤΗΝ ΣΤΡΟΥΓΚΑ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ».

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ  ΠΟΥ ΠΙΝΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙ ΑΥΤΟΝ.

ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΚΟΚΚΙΝΙΖΕΙ!!!

Ο ΜΑΚΗΣ ΔΕΝ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΚΑΝ ΟΤΙ ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΝΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΦΤΑΙΝΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ .

Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟ ΑΠΟΓΕΙΟ ΤΟΥ!!!

ΜΑΚΗ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ

ΕΙΜΑΙ ΑΦΓΑΝΟΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

ΘΑ ΜΕ ΠΡΟΣΛΑΒΕΙΣ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΨΗ ΣΟΥ??

ΤΟ ΑΠΥΘΜΕΝΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙΟΥΔΑΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ(AJC)

ΞΕΣΠΑΘΩΣΑΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΕΒΡΑΙΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» ΚΑΙ «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΓΙΑ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ.

ΓΙΑ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΤΙΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ.

ΣΕ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΤΗΣ Η AJC-ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙΟΥΔΑΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ-ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ

ΤΟ ΚΙΣ-ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ-ΠΙΕΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΑΣΚΕΙΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ.

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΕΠΙΚΡΟΤΗΣΟΥΝ ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ ΚΑΙ ΤOΝ ΦΡΙΚΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΧΙΛΙΩΝ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ

ΑΜΑΧΩΝ-ΚΥΡΙΩΣ ΓΥΝΑΙΚΟΠΑΙΔΩΝ-ΑΠΟ ΒΟΜΒΕΣ ΦΩΣΦΩΡΟΥ.

ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ!!!!

ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΝ

ΚΑΛΛΙΤΕΡΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟ

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΦΙΛΟΔΟΞΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ.

ΘΑΥΜΑΣΤΕ  ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΝ

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ

ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ-ΥΠΟΥΡΓΟ ΑΜΥΝΑΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ.

ΔΕΙΤΕ

(ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΕΠΑΝΩ ΣΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ)

ΤΩΡΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ

ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙΟΥΔΑΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

UPDATE 21/01/09

Greek Jews criticise police for not protecting desecrated cemetery

Kristallnacht in Venezuela?

UPDATE 25/01/09

ADL Calls On European Leaders To Condemn Explosion Of Anti-Semitic Rhetoric

New York, NY, January 22, 2009 … The Anti-Defamation League (ADL) today called on leaders of several European countries to publicly condemn «the explosion of anti-Semitic rhetoric» and posters and banners with Nazi imagery and Holocaust comparisons seen and heard at anti-Israel demonstrations since the outbreak of hostilities in Gaza.

the outbreak of hostilities in Gaza

UPDATE 25/01/09

ΚΑΙ Η ΞΕΦΤΥΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

Θεσσαλονίκη: Εκδηλώσεις μνήμης για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων

Χαιρετισμό απηύθυναν ο υπουργός Μακεδονίας-Θράκης Σταύρος Καλαφάτης, ο πρεσβευτής του Ισραήλ Αλί Γιάχια, ο πρεσβευτής της Γερμανίας Βόλφανγκ Σουλτχάϊς, ο οποίος ανέγνωσε μήνυμα του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Γκούντερ Γκλόζερ, ο νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο αντιδήμαρχος Βενιαμίν Καρακωστάνογλου, εκ μέρους του δημάρχου Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Μωϋσής Κωνσταντίνης και ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης Δαυίδ Σαλτιέλ.

Την κεντρική ομιλία έκανε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος επισήμανε ότι «όλοι υποκλινόμαστε στη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος και ακούμε τη σιωπηλή κραυγή τους».

ΚΑΙ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΗ ΑΥΞΗΣΗ

ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ  ΕΜΠΡΑΚΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ

Highest anti-Semitism rates in 2 decades

ΣΚΙΤΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΖΑ ΑΠΟ ΤΟΝ LATUFF

O Carlos Latuff για τη Γάζα.

Έργα του νεαρού Βραζιλιάνου σκιτσογράφου που καλούν τον κόσμο να καταδικάσει την Ισραηλινή εισβολή στη Γάζα.

«Οι εικόνες δεν είναι σκληρές. Οι πόλεμοι είναι.[…] Αν η τέχνη μου είναι ικανή να ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων, είναι κάτι που μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει»

Ο Κάρλος Λατούφ, γελοιογράφος, δημιουργός κόμικς και πολυδιαβασμένος μπλόγκερ του διαδικτύου, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα καλλιτεχνών που δίνουν μια νέα διάσταση στον παρεξηγημένο όρο «στρατευμένη τέχνη». Γεννήθηκε στο Ρίο Ντε Τζανέιρο το 1968 και ζει στη Βραζιλία, ταξιδεύοντας συχνά σε διάφορες εμπόλεμες ζώνες καταγράφοντας με τη γελοιογραφική του πένα τη φρίκη του πολέμου, τη σκληρότητα των ανθρώπων, τις αναπόφευκτες συνέπειες του ιμπεριαλισμού, του μεταμφιεσμένου με τη μάσκα του ελευθερωτή. Εχει πολλούς φανατικούς φίλους και θαυμαστές σε όλη τη Γη που αναδημοσιεύουν ελεύθερα, προωθούν και χρησιμοποιούν για κάθε πιθανό λόγο τα σκίτσα του και τις ιστορίες του, αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Για να μπορέσει να προσεγγίσει με την τέχνη του όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες αρνείται κατηγορηματικά την κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων της δουλειάς του, επιτρέποντας σε όποιον επιθυμεί την αναπαραγωγή των έργων του.

ΣΤΕΚΙ ΑΛΒΑΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ:Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας…18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά

ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ

ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΜΠΛΟΓΚΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΑΠΤΗ

ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕ Η ΑΦΡΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ «ΕΛΛΗΝΩΝ» ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ.

ΕΠΙΣΗΣ ΕΔΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΛΙΣΤΑ ΑΠΟ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΜΠΛΟΓΚΣ

ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΘΜΟ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ(ΣΑΝ ΑΠΟ ΑΟΡΑΤΟ ΧΕΡΙ) ΣΧΕΔΟΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΑΣΑΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΟΜΑΔΑ TERMINAL 119

ΠΟΥ ΕΙΔΙΚΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟ,ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ ΑΝΤΙ…..

ΑΡΑΓΕ ΠΟΙΑ ΕΝΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ

ΤΑ ΣΥΣΧΕΤΙΖΕΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ

ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥ ΑΛΕΞΗ?

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

[ Δεκέμβριος / 2008]

ΣΤΕΚΙ ΑΛΒΑΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας…

Μετά από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ζούμε μια πρωτοφανή κατάσταση αναβρασμού, ένα ξεχείλισμα οργής που δεν λέει να σταματήσει. Μπροστάρηδες σε αυτό τον ξεσηκωμό είναι οι μαθητές, οι οποίοι με αστείρευτο πάθος και με ένα πηγαίο αυθορμητισμό έχουν ανατρέψει όλα τα δεδομένα. Δεν μπορείς να σταματήσεις κάτι που δεν ελέγχεις, κάτι που οργανώνεται αυθόρμητα και με όρους που δεν κατανοείς. Αυτή είναι η ομορφιά αυτού του ξεσηκωμού. Οι μαθητές κάνουν ιστορία και αφήνουν τους άλλους να τη εντάξουν ιδεολογικά και να τη γράψουν. Οι δρόμοι, η πρωτοβουλία, το πάθος είναι δικό τους.

Μέσα στα πλαίσια της γενικότερης κινητοποίησης, με ατμομηχανή τα μαθητικά συλλαλητήρια, υπάρχει και μια μαζική συμμετοχή της δεύτερης γενιάς των μεταναστών και αρκετών προσφύγων. Οι πρόσφυγες κατεβαίνουν μεμονωμένα, χωρίς κάποια ιδιαίτερη οργάνωση, με έναν αυθορμητισμό και με μια ορμή που χαρακτηρίζει τις κινητοποιήσεις τους. Αυτοί τη στιγμή είναι το πιο μαχητικό κομμάτι των ξένων στη Ελλάδα. Έτσι και αλλιώς είναι πολύ λίγα αυτά που έχουν να χάσουν.

Τα παιδιά των μεταναστών κινητοποιούνται μαζικά και δυναμικά κυρίως μέσα στα πλαίσια των σχολικών και φοιτητικών δράσεων ή μέσα από τις οργανώσεις της αριστεράς και άκρας αριστεράς. Είναι και το πιο ενταγμένο κομμάτι των μεταναστών, το πιο θαρραλέο. Δεν είναι σαν τους γονείς τους που ήρθαν με σκυμμένο το κεφάλι σαν να ζητιανεύανε ένα κομμάτι ψωμί. Είναι μέρος της ελληνικής κοινωνίας, καθώς δεν γνώρισαν άλλη. Δεν ζητιανεύουν κάτι, διεκδικούν δυναμικά να είναι ισότιμοι με τους έλληνες συμμαθητές τους. Ισότιμοι στα δικαιώματα, στο δρόμο, στα όνειρα.

Για μας τους οργανωμένους μετανάστες είναι ένας δεύτερος γαλλικός Νοέμβρης του 2005. Δεν είχαμε ποτέ αυταπάτες ότι όταν η οργή του κόσμου ξεχείλιζε θα μπορούσαμε να την κατευθύνουμε. Παρά τους αγώνες που έχουμε δώσει όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν μπορέσαμε να πετύχουμε τέτοιες μαζικές αντιδράσεις. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουν οι δρόμοι. Η κραυγή που ακούγεται είναι για τα 18 χρόνια βίας, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, εξευτελισμού. Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας.

Αυτές οι μέρες είναι για τους εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες δολοφονημένους στα σύνορα, στα τμήματα, στους χώρους εργασίας. Είναι για τους δολοφονημένους από μπάτσους ή αγανακτισμένους πολίτες. Είναι για τους δολοφονημένους επειδή πέρασαν τα σύνορα, επειδή δούλευαν σαν τα σκυλιά, επειδή δεν σκύψανε το κεφάλι, για το τίποτα. Είναι για τον Γκραμόζ Παλούσι, τον Λουάν Μπερντελίμα, τον Εντισόν Γιάχαϊ, τον Τόνυ Ονόυχα, τον Αμπντουρακίμ Ιντρίζ, τον Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ και τόσους άλλους που δεν ξεχάσαμε.

Αυτές οι μέρες είναι για την καθημερινή αστυνομική βία που έχει μείνει αναπάντητη, ατιμώρητη. Είναι για τον εξευτελισμό στα σύνορα, στα κέντρα αλλοδαπών που συνεχίζεται ακόμα. Είναι για τις κατάφωρες αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, τους μετανάστες και πρόσφυγες που είναι άδικα στις φυλακές, τη δικαιοσύνη που μας στερήθηκε. Ακόμα και τώρα, στις μέρες και νύχτες του ξεσηκωμού, οι μετανάστες πληρώνουν βαρύ τίμημα με επιθέσεις ακροδεξιών και μπάτσων, με απελάσεις και ποινές φυλάκισης που τα δικαστήρια μοιράζουν με χριστιανική αγάπη σε εμάς τους άπιστους.

Αυτές οι μέρες είναι για την εκμετάλλευση που συνεχίζεται αμείωτη για 18 χρόνια. Είναι για τους αγώνες που δεν ξεχάστηκαν στους κάμπους στο Βόλο, τα ολυμπιακά έργα, την Αμαλιάδα. Είναι για τον ιδρώτα και το αίμα των γονιών μας, για τη μαύρη εργασία, τα ατελείωτα ωράρια. Είναι για τα παράβολα, τα πρόστιμα, τα ένσημα που πληρώνουμε και δεν θα μας αναγνωριστούν ποτέ. Είναι για τα χαρτιά που θα κυνηγάμε μια ζωή σαν να είναι λαχείο.

Αυτές οι μέρες είναι για το τίμημα που πληρώνουμε απλά για να υπάρχουμε, να αναπνέουμε. Είναι για όσες φορές σφίξαμε τα δόντια, για τις προσβολές που ανεχτήκαμε, τις ήττες που χρεωθήκαμε. Είναι για όσες φορές δεν αντιδράσαμε ενώ είχαμε όλους τους λόγους του κόσμου. Είναι για όσες φορές αντιδράσαμε και ήμασταν μόνοι γιατί ο θάνατος και η οργή μας δεν χωράγανε σε σχήματα, δεν έφερναν ψήφους, δεν πουλούσαν στα δελτία των 8.

Αυτές οι μέρες είναι όλων των περιθωριακών, των αποκλεισμένων, των ανθρώπων με τα δύσκολα ονόματα και τις άγνωστες ιστορίες. Είναι για όσους πεθαίνουν καθημερινά στο Αιγαίο και στον Έβρο, για όσους δολοφονούνται στα σύνορα ή στην Πέτρου Ράλλη, είναι των τσιγγάνων στο Ζεφύρι, των ναρκομανών στα Εξάρχεια. Αυτές οι μέρες είναι των παιδιών της Μεσολογγίου, των ανένταχτων, των ανεξέλεγκτων μαθητών. Χάρης στον Αλέξη αυτές οι μέρες είναι όλων μας.

18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά.

Όλοι στους δρόμους, για την αλληλεγγύη & την αξιοπρέπεια!

Δεν ξεχάσαμε, δεν ξεχνάμε, αυτές οι μέρες είναι και δικές σας

Για τον Λουάν, τον Τόνυ, τον Μοχάμεντ, τον Αλέξη….

Στέκι Αλβανών Μεταναστών

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ «ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ» ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΓΡΑΨΟΥΝ ΟΠΩΣ ΠΡΟΔΙΔΕΙ Η ΔΟΜΗ ΤΟΥ.

ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ

ΚΑΙ ΤΟ global lobby group Human Rights Watch

ΠΟΥ ΣΕ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ

ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

ΓΙΑ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΩΝ «ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ»

ΤΙ ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ  !!!!

ΔΕΙΤΕ ΤΩΡΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ

Human Rights Watch

ΑΠΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ

ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ

ΣΤΟΝ GEORGE SOROS

ΚΑΙ

ΣΤΗΝ TRILATERAL TOY ΡΟΚΦΕΛΛΕΡ

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΛΟΜΠΥ!!

Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ(ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Subcomandante Marcos La Realidad, Chiapas, Mexico)

ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ

ΣΤΟΥΣ «ΡΟΖ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΚΑΙ

ΣΤΟΥΣ «ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ» ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ

(ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ)

The Fourth World War

Subcomandante Marcos

La Realidad, Chiapas, Mexico

Translated by irlandesa

The following text is an excerpt from a talk given by Subcomandante Insurgente Marcos to the International Civil Commission of Human Rights Observation in La Realidad, Chiapas on November 20, 1999. The outline for the talk was published in Letters 5.1 and 5.2 in November of the same year, with the titles «Chiapas: the War: 1, Between the Satellite and the Microscope, the Other’s Gaze,» and 2, «The Machinery of Ethnocide.» Any similarity to the conditions of the current war is purely coincidental. Published in Spanish in La Jornada, Tuesday, October 23, 2001.

The Restructuring of War

As we see it, there are several constants in the so-called world wars, in the First World War, in the Second, and in what we call the Third and Fourth.

One of these constants is the conquest of territories and their reorganization. If you consult a map of the world you can see that there were changes at the end of all of the world wars, not only in the conquest of territories, but in the forms of organization. After the First World War, there was a new world map, after the Second World War, there was another world map.

At the end of what we venture to call the «Third World War,» and which others call the Cold War, a conquest of territories and a reorganization took place. It can, broadly speaking, be situated in the late 80’s, with the collapse of the socialist camp of the Soviet Union, and, by the early 90’s, what we call the Fourth World War can be discerned.

Another constant is the destruction of the enemy. Such was the case with nazism in the second World War, and, in the Third, with all that had been known as the USSR and the socialist camp as an option to the capitalist world.

The third constant is the administration of conquest. At the moment at which the conquest of territories is achieved, it is necessary to administer them, so that the winnings can be disbursed to the force which won. We use the term ‘conquest» quite a bit, because we are experts in this. Those States, which previously called themselves national, have always tried to conquer the Indian peoples. Despite those constants, there are a series of variables which change from one world war to another: strategy, the actors, or the parties, the armaments used and, lastly, the tactics. Although the latter change, the former are present and can be applied in order to understand one war and another.

The Third World War, or the Cold War, lasted from 1946 (or, if you wish, from the bombing of Hiroshima in 1945) until 1985-1990. It was a large world war made up of many local wars. As in all the others, at the end there was a conquest of territories which destroyed an enemy. Second act, it moved to the administration of the conquest and the reorganization of territories. The actors in this world war were: one, the two superpowers, the United States and the Soviet Union and their respective satellites; two, the majority of the European countries; three, Latin America, Africa, parts of Asia and Oceana. The peripheral countries revolved around the US or the USSR, as it suited them. After the superpowers and the peripherals were the spectators and victims, or, that is, the rest of the world. The two superpowers did not always fight face to face. They often did so through other countries. While the large industrialized nations joined with one of the two blocs, the rest of the countries and of the population appeared as spectators or as victims. What characterized this war was: one, the arms orientation and, two, local wars. In the nuclear war, the two superpowers competed in order to see how many times they could destroy the world. The method of convincing the enemy was to present it with a very large force. At the same time, local wars were taking place everywhere in which the superpowers were involved.

The result, as we all know, was the defeat and destruction of the USSR, and the victory of the US, around which the great majority of countries have now come together. This is when what we call the «Fourth World War» broke out. And here a problem arose. The product of the previous war should have been a unipolar world – one single nation which dominated a world where there were no rivals – but, in order to make itself effective, this unipolar world would have to reach what is known as «globalization.» The world must be conceived as a large conquered territory with an enemy destroyed. It was necessary to administer this new world, and, therefore, to globalize it. They turned, then, to information technology, which, in the development of humanity, is as important as the invention of the steam engine. Computers allow one to be anywhere simultaneously. There are no longer any borders or constraints of time or geography. It is thanks to computers that the process of globalization began. Separations, differences, Nation States, all eroded, and the world became what is called, realistically, the global village.

The concept on which globalization is based is what we call «neoliberalism,» a new religion which is going to permit this process to be carried out. With this Fourth World War, once again, territories are being conquered, enemies are being destroyed and the conquest of these territories is being administered.

The problem is, what territories are being conquered and reorganized, and who is the enemy? Given that the previous enemy has disappeared, we are saying that humanity is now the enemy. The Fourth World War is destroying humanity as globalization is universalizing the market, and everything human which opposes the logic of the market is an enemy and must be destroyed. In this sense, we are all the enemy to be vanquished: indigenous, non-indigenous, human rights observers, teachers, intellectuals, artists. Anyone who believes themselves to be free and is not.

This Fourth World War uses what we call «destruction.» Territories are destroyed and depopulated. At the point at which war is waged, land must be destroyed, turned into desert. Not out of a zeal for destruction, but in order to rebuild and reorder it. What is the primary problem confronted by this unipolar world in globalizing itself? Nation States, resistances, cultures, each nation’s means of relating, that which makes them different. How is it possible for the village to be global and for everyone to be equal if there are so many differences? When we say that it is necessary to destroy Nation States and to turn them into deserts, it does not mean doing away with the people, but with the peoples’ ways of being. After destroying, one must rebuild. Rebuild the territories and give them another place. The place which the laws of the market determine. This is what is driving globalization.

The first obstacle is the Nation States: they must be attacked and destroyed. Everything which makes a State «national» must be destroyed: language, culture, economy, its political life and its social fabric. If national languages are no longer of use, they must be destroyed, and a new language must be promoted. Contrary to what one might think, it is not English, but computers. All languages must be made the same, translated into computer language, even English. All cultural aspects that make a French person French, an Italian Italian, a Dane Danish, a Mexican Mexican, must be destroyed, because they are barriers which prevent them from entering the globalized market. It is no longer a question of making one market for the French, and another for the English or the Italians. There must be one single market, in which the same person can consume the same product in any part of the world, and where the same person acts like a citizen of the world, and no longer as a citizen of a Nation State.

That means that cultural history, the history of tradition, clashes with this process and is the enemy of the Fourth World War. This is especially serious in Europe where there are nations with great traditions. The cultural framework of the French, the Italians, the English, the Germans, the Spanish, etcetera – everything which cannot be translated into computer and market terms – are an impediment to this globalization. Goods are now going to circulate through information channels, and everything else must be destroyed or set aside. Nation States have their own economic structures and what is called «national bourgeoisie» – capitalists with national headquarters and with national profits. This can no longer exist: if the economy is decided at a global level, the economic policies of Nation States which try to protect capital are an enemy which must be defeated. The Free Trade Treaty, and the one which led to the European Union, the Euro, are symptoms that the economy is being globalized, although in the beginning it was about regional globalization, like in the case of Europe. Nation States construct their political relationships, but now political relationships are of no use. I am not characterizing them as good or bad. The problem is that these political relationships are an impediment to the realization of the laws of the market. The national political class is old, it is no longer useful, it has to be changed. They try to remember, they try to remember, even if it is the name of one single statesman in Europe. They simply cannot. The most important figures in the Europe of the Euro are people like the president of the Bundesbank, a banker. What he says is going to determine the policies of the different presidents or prime ministers inflicted on the countries of Europe.

If the social fabric is broken, the old relationships of solidarity which make coexistence possible in a Nation State also break down. That is why campaigns against homosexuals and lesbians, against immigrants, or the campaigns of xenophobia, are encouraged. Everything which previously maintained a certain equilibrium has to be broken at the point at which this world war attacks a Nation State and transforms it into something else.

It is about homogenizing, of making everyone equal, and of hegemonizing a lifestyle. It is global life. Its greatest diversion should be the computer, its work should be the computer, its value as a human being should be the number of credit cards, one’s purchasing capacity, one’s productive capacity. The case of the teachers is quite clear. The one who has the most knowledge or who is the wisest is no longer valuable. Now the one who produces the most research is valuable, and that is how his salary, his grants, his place in the university, are decided.

This has a lot to do with the United States model. It also so happens, however, that this Fourth World War produces an opposite effect, which we call «fragmentation.» The world is, paradoxically, not becoming one, it is breaking up into many pieces. Although it is assumed that the citizen is being made equal, differences as differences are emerging: homosexuals and lesbians, young people, immigrants. Nation States are functioning as a large State, the anonymous State-land-society which divides us into many pieces.

If you look at a world map of this period – the end of the Third World War – and analyze the last eight years, a restructuring took place, most especially – but not only – in Europe. Where there was once one nation, now there are many nations. The world map has been fragmented. This is the paradoxical effect that is taking place because of this Fourth World War. Instead of being globalized, the world is fragmenting, and, instead of this mechanism hegemonizing and homogenizing, more and more differences are appearing. Globalization and neoliberalism are making the world an archipelago. And it must be given a market logic. These fragments must be organized into a common denominator. It is what we call «financial bomb.»

At the same time that differences appear, the differences are multiplied. Each young person has his group, his way of thinking, such as punks and skinheads. All of which are in every country. Now the different are not only different, but their differences are multiplied and they seek their own identity. The Fourth World War is obviously not offering them a mirror that allows them to see themselves with a common denominator. It is offering them a broken mirror. As long as it has control of the archipelago – of human beings – the powers are not going to be very upset.

The world is breaking into many pieces, large and small. There are no longer continents in the sense that I would be a European, African or American. What the globalization of neoliberalism is offering is a network built by financial capital, or, if you would prefer, by financial powers. If there is a crisis in this node, the rest of the network will cushion the effects. If there is prosperity in a country, it does not produce the effect of prosperity in other countries. It is, thus, a network which does not function. What they told us about the size of the world was a lie, a speech repeated by the leaders of Latin America, whether Menem, Fujimori, Zedillo, or others leaders of compromised moral character. In fact what is happening is that the network has made Nation States much more vulnerable. It is useless for a country to struggle to construct an equilibrium and its own destiny as a nation. Everything depends on what happens in a bank in Japan, or what the mafia in Russia or a speculator in Sydney does. In one way or another, Nation States are not saved, they are permanently condemned. When a Nation State agrees to join this network – because there is no other choice, because they force it, or out of conviction – it is signing its death certificate.

In short, what this great market wants is to turn all of these islands into commercial centers, not nations. One can go from one country to another and find the same products. There is no longer any difference. In Paris or in San Cristóbal de las Casas you can consume the same thing. If you are in San Cristóbal de Las Casas, you can simultaneously be in Paris getting the news. It is the end of Nation States. And not just that: it is the end of the human beings who make them up. What matters is the law of the market, and that is what establishes how much you produce, how much you are worth, how much you buy, how much you are worth. Dignity, resistance, solidarity all disturb. Everything which prevents a human being from turning into a producing and purchasing machine is an enemy, and it must be destroyed. That is why we are saying that the human species is the enemy for the Fourth World War. It is not destroying it physically, but it is destroying its humanness.

Paradoxically, by destroying Nation States, dignity, resistance and solidarity are built anew. There are no ties stronger, more solid, than those which exist between different groups: between homosexuals, between lesbians, between young people, between migrants. This war, then, goes on to also attack those who are different. That is what those campaigns are owing to, so strong in Europe and in the United States, against the different, because they are dark, speak another language or have another culture. The means of cultivating xenophobia in what remains of the Nation States is to make threats: «These Turkish migrants want to take away your job.» «These Mexican immigrants came to rape, they came to steal, they came to sow bad habits.» Nation States – or the few of them that remain – delegate to those new citizens of the world – computers – the role of getting rid of those immigrants. And that is when groups like the Ku Klux Klan proliferate, or persons of such probity as Berlusconi reach power. They all build their campaigns based on xenophobia. Hate for the different, persecution against anything that is different, is worldwide. But the resistance of anything that is different is also worldwide. Faced with that aggression, these differences are multiplied, they are solidified. This is how it is, I am not going to characterize it as good or bad, that is how it is happening.

The War Is Not Only Military

In strictly military terms, the Third World War had its logic. It was, in the first place, a conventional war, conceptualized in such a way that, if I put in soldiers, and you put in soldiers, we confront each other, and whoever is left alive wins. This took place in a specific territory which, in the case of the North Atlantic Treaty Organization, NATO, forces, and the Warsaw Pact, was Europe. Starting from a conventional war, between armies, a military and weapons oriented path was established.

We are going to look at the details a bit more. This [he shows a rifle], for example, is a semi-automatic weapon, and it’s called an AR-15 automatic rifle. They manufactured it for the Vietnam conflict, and it can be taken apart very easily [he disarms it], there it is. When they made it, the Americans were thinking about a conventional war scenario, that is, large military contingents which confronted each other. «We’ll collect a lot of soldiers, we’ll advance, and in the end someone will have to be left.» At the same time, the Warsaw Pact was developing the Kalashnikov automatic rifle, which is commonly called the AK-47, a weapon with a lot of firing volume at short range, up to 400 meters. The Soviet concept involved large waves of troops: a mountain of soldiers would advance, firing, and, if they died, a second and a third wave would arrive. The one who had the most soldiers would win.

The Americans then thought: «The old Garand rifle from the Second World War isn’t of any use anymore. Now we need a weapon that has a lot of short-range firing power.» They took out the AR-15 and tested it in Vietnam. The problem was that it broke down, it didn’t work. When they attacked the Viet Cong, the mechanism remained open, and when they fired it went «click.» And it wasn’t a camera, it was a weapon. They tried to solve the problem with an M16-A1 model. Here the trick is in the bullets, which are called two different things. One, the civilian, 2.223 of an inch – can be bought in any store in the United States. The other – 5.56 millimeter – is for the exclusive use of NATO. This is a very fast bullet and it has a trick to it. In war, the objective is to see that the enemy has losses, not deaths, and an army considers itself to have casualties when a soldier can no longer fight. The Geneva Convention – an agreement to humanize war – forbids expanding bullets, because at the point at which it enters it destroys more, and it’s a lot more lethal than a hard tipped bullet.

«Given that the idea is to increase the number of wounded and decrease the number of dead,» – they said – «we are prohibiting expansive bullets.» A shot from a hard bullet leaves you useless, you’re a casualty now, it doesn’t kill you unless it reaches a vital organ. In order to fulfill the Geneva Convention and to dupe them, the Americans created the soft tip bullet which, when it enters the human body, bends and turns. The entrance hole is one size, and the exit hole is much bigger. This bullet is worse than the expanding one, and it doesn’t violate conventions. Nonetheless, if it gets you in the arm…it will blow you up. A 162 bullet goes through you and leaves you wounded, but this one destroys you. Coincidentally, the Mexican government has just bought 16,000 of these bullets.

That is, weapons are created for precise scenarios. We are going to assume they don’t want to use the nuclear bomb. What are they going to use? Many soldiers against many soldiers. And so the NATO and Warsaw Pact conventional war doctrines were created.

The second option was a localized nuclear war, a war with nuclear weapons, but only in some places and not in others. There was an agreement between the two superpowers to not attack each other in their own lands, and to fight only on neutral ground. It remains to be said that that this ground was Europe. That’s where the bombs were going to fall and one would see who would be left alive in Western Europe and what was then called Eastern Europe.

The last option of the Third World War was total nuclear war, which was a huge business, the business of the century. The logic of nuclear war is that there would be no winner. It doesn’t matter who fired first, no matter how quickly he fired, the other would be able to fire also. The destruction was mutual, and, from the beginning, this option was simply renounced. The nature of it came to be what is called in military diplomatic terms, «deterrence.»

So that the Soviets wouldn’t use nuclear weapons, the Americans developed many nuclear weapons, and, so that they wouldn’t use nuclear weapons, the Soviets developed many nuclear weapons, and so on. They called it IBM (Intercontinental Ballistic Missile), and they were the rockets that went from Russia to the United States and from the United States to Russia. They cost a fortune, and now they’re not useful for anything. There were also other nuclear weapons for local use which were the ones they were going to use in Europe in the case of a localized nuclear war.

When this phase began, in 1945, there was a war to be fought because Europe was divided in two. The military strategy – we are speaking of the purely military aspects – was the following: a few forward positions in front of the enemy line, a line of permanent logistics, and the mother country, called the United States or the Soviet Union. The logistical line supplied the forward positions. Large airplanes that were in the air 24 hours a day, the B-52 Fortress, carried the nuclear bombs, and they never had to land. And there were the pacts. The NATO Pact, the Warsaw Pact and the SEATO (South East Asia Treaty Organization) Pact, which is like the NATO of the Asian countries. The model was put into play in local wars. Everything had a logic, and it was logical to fight in Vietnam, which was an agreed scenario. The local armies and insurgents were in the role of the forward positions. In the role of permanent logistics were the lines of clandestine or legal arms sales, and, in the role of the mother countries, the two superpowers. And there was also an agreement about the places where they had to remain as spectators. The clearest examples of these local wars are the dictatorships of Latin America, the conflicts in Asia, especially Vietnam, and the wars in Africa. These apparently had absolutely no logic whatsoever, since the majority of the time what was going on wasn’t understood. But what was happening was part of this outline of conventional war.

It was during this period – and that is important – that the concept of «total war» was being developed. Elements which are no longer military enter into military doctrine. For example, in Vietnam, from the Tet offensive (1968) until the fall of Saigon (1975), the media again became a very important battle front. And so, the idea began to develop in the military that military power was not enough. It was necessary to incorporate others, such as the media. And also that the enemy could be attacked with economic measures, with political measures and with diplomacy, which is the game of the United Nations and of international organizations. Some countries create sabotage in order to secure the condemnation or censuring of others, which is called «diplomatic war.»

All these wars followed the domino theory. It sounds ridiculous, but they were like two rivals playing dominoes with the rest of the population. One of the opponents would put down a piece, and the other would try to put his down in order to cut off the follow-up. It is the theory of that illustrious individual by the name of Kissinger, the Secretary of State for the United States government during the Vietnam era, who said: «We cannot abandon Vietnam because it would mean giving up the game of dominoes in Southeast Asia to the others.» And that is why they did what they did in Vietnam.

It was also about trying to regain the logic of the Second World War. For most of the population, it [the Second World War] had been heroic. There was the image of the Marines liberating France from the dictatorship, liberating Italy from the Duce, liberating Germany from the military, the red army entering from all sides. The Second World War was supposedly waged in order to eliminate a danger for all humanity, that of national socialism. Thus the local wars attempted, one way or another, to regain the ideology of «we are acting in the defense of the free world.» But now Moscow was in the role of national socialism. And Moscow, for its part, did the same thing: both superpowers tried to use the argument of «democracy» and the «free world», as each of them conceived it.

Afterwards came the Fourth World War, which destroyed everything from before, because the world is no longer the same, and the same strategy cannot be applied. The concept of «total war» was developed further: it is not only a war on all fronts, it is a war which can be anywhere, a total war in which the entire world is at stake. «Total war» means: at any moment, in any place, under any circumstances. The idea of fighting for one place in particular no longer exists. Now the fight can take place at any moment. There is no longer the concept of escalation of the conflict with threats, the taking of positions and attempts to reposition oneself. At any moment and in any circumstances, a conflict can arise. It can be domestic problem, it can be a dictator and everything which the last wars of the last five years have been, from Kosovo to the Persian Gulf War. The entire military routine of the Cold War has, thus, been destroyed.

It is not possible to make war, in the Fourth World War, under the criteria of the Third, because now I have to fight any place, I don’t know where I’m going to have to fight, nor do I know when, I have to act rapidly, I don’t even know what circumstances I’m going to have to prosecute this war. In order to resolve the problem, the military first developed the «rapid deployment» war. An example would be the Persian Gulf War, a war which involved a great accumulation of military force in a short period of time, a large military action in a short period of time, the conquering of territories and withdrawal. The invasion of Panama would be another example of rapid deployment. There is, in fact, a NATO contingent which is called «rapid intervention force.» Rapid deployment is a large mass of military force which throws itself against the enemy and which makes no distinction between a children’s hospital and a chemical weapons factory. That is what happened in Iraq: the smart bombs were quite stupid, they made no distinctions. And that’s where they remained, because they realized that this is quite expensive, and it contributes very little. In Iraq they made an entire deployment, but there was no conquest of territory. There were the problems of the local protests, there were the international human rights observers.

They had to withdraw. Vietnam had already taught them that, in these instances, it is not prudent to insist: «No, we can’t do this now,» they said. They then moved on to the strategy of «projection of force.» «Better to have forward positions in North American military bases all over the world, accumulating a great continental force which, in a matter of hours or days, will have the capacity to put in military units any place in the world.» And they can, in fact, put in a division of four or five thousand men in the most distant point in the planet in four days, and more, constantly more.

But the projection of force has the problem of being based on local soldiers, or, rather, on US soldiers. They believe that, if the conflict is not resolved rapidly, the body bags, the dead, will begin arriving, like in Vietnam, and this could provoke many domestic protests in North America, or in whichever country. In order to avoid those problems, they abandoned the projection of force, making – let us be clear – mercantile calculations. They did not make calculations about the destruction of the human forces, or the natural ones, but of publicity and image. And so the war of projection was abandoned, and they went on to a model of war with local soldiers, more international help, more of a supranational body. Now it was not about sending soldiers, but of fighting by means of the soldiers who were there, helping them according to the basis of the conflict, and not using the model of a nation which declares war, but of a supranational body like the UN or NATO. The ones doing the dirty work are the local soldiers, and the ones in the newspapers are the Americans and the international support. This is the model. Protesting no longer works: it is not a war of the United States government. It’s a war by NATO, and, besides, NATO is merely doing the favor of helping the UN.

Throughout the entire world, the restructuring of armies is so that they can confront a local conflict with international support under supranational cover, and under the disguise of humanitarian war. It has to do with saving the population from a genocide by killing it. And that is what happened in Kosovo. Milosevich waged a war against humanity: «If we confront Milosevich, we are defending humanity.» That is the argument the NATO generals used and which brought so many problems to the European left: opposing NATO bombings implied supporting Milosevich, better, then, to support the NATO bombings. And Milosevich, you know, was armed by the United States. The military conception – which is what is now at play – is that the entirety of the world – whether Sri Lanka or any other country, the most distant one can think of – is now the backyard, because the globalized world produces simultaneity. And that is the problem: in this globalized world, anything that happens any place affects the new international order. The world is no longer the world, it’s a village, and everything is very close. Therefore the great policemen of the world – especially the United States – have the right to intervene anywhere, at any time, under any circumstances. They can consider anything as a threat to their domestic security. They can easily decide that the indigenous uprising in Chiapas threatens the domestic security of North America, or the Tamils in Sri Lanka, or whatever you want. Any movement – and not necessarily armed – anyplace can be considered a threat to domestic security.

What is that has happened? The old strategies and old concepts of making war have collapsed. Let us see.

«Theatre of operations» is the military term for indicating the place where the war is going to occur. In the Third World War, Europe was the theatre of operations. Now it is not known where it is going to break out, it could be any place, it is no longer certain that it is going to be in Europe. Military doctrine moves from what is called «system» to what they call «versatility.» «I have to be ready to do anything at any moment. A plan is no longer sufficient: now I need many plans, not just to construct a response to particular incidents, but to construct many military responses to specific incidents.» This is where information technology intervenes. This change leads to moving from the systematic, the inflexible, the rigid, to the versatile, to that which can change from one moment to the next. And that is going to define the entire new military doctrine of armies, of military corps and of soldiers. This will be one element in the Fourth World War. The other will be the movement from «containment strategy» to that of «drawing out» or «extension»: now it is not just about conquering territory, containing the enemy, now it is about prolonging the conflict to what they call «non-war acts.» In the case of Chiapas, this has to do with taking out and putting in governments and municipal presidents, with human rights, with the media, etcetera.

Included in the new military conception is an intensification of the conquest of territory. This means that it is necessary to not only be concerned about the EZLN and its military force, but also about the church, the NGOs, international observers, the press, civilians, etcetera. There are no longer civilians and neutrals. The entire world is part of the conflict.

This implies that national armies are of no use, because they no longer have to defend Nation States. If there are no Nation States, what are they going to defend? Under the new doctrine, national armies go on to play the role of local police. The case of Mexico is quite clear: the Mexican Army is doing more and more police work, like the fight against drug trafficking, or this new body against organized crime which is called the Federal Preventative Police and which is made up of military personnel. It is about national armies turning into local police in the manner of a US comic book: a Super Cop, a Super Police. When the army in the former Yugoslavia was reorganized, it had to turn into a local police force, and NATO is going to be its Super Cop, its senior partner in political terms. The star is the supranational body, in this case NATO or the US army, and the extras are the local armies.

But national armies were built on the basis of a doctrine of «national security.» If there are enemies or dangers to the security of a nation, their work is to maintain security, sometimes against an external enemy, sometimes against destabilizing domestic enemies. This is the doctrine of the Third World War or Cold War. Under these assumptions, national armies develop a national conscious which now makes it difficult to turn them into police friends of the Super Police. Thus the doctrine of national security must now be transformed into «national stability.» The point is no longer defending the nation. Since the main enemy of national stability is drug trafficking, and drug trafficking is international, national armies which operate under the banner of national stability accept international aid or international interference from other countries.

The problem of again reordering national armies exists at the world level. Now we go down to America, and from there to Latin America. The process is a bit similar to that which took place in Europe and which was seen in the Kosovo war with NATO. In the case of Latin America, there is the Organization of American States, the OAS, with the Hemispheric Defense System. According to the former president of Argentina, Menem, all the countries of Latin America are threatened and we need to unite, destroying the national consciences of the armies, and to make a great army under the doctrine of a hemispheric defense system, using the argument of drug trafficking. Given that what is at stake is versatility – or the capacity to make war at any moment, in any place and under any circumstances – rehearsals begin. The few bastions of national defense which still exist must be destroyed by this hemispheric system. If it was Kosovo in Europe, in Latin America it is Colombia and Chiapas. How is this system of hemispheric defense constructed? In two ways. In Colombia, where the threat of drug trafficking is present, the government is asking for everyone’s help: «We have to intervene because drug trafficking not only affects Colombia, but the entire continent.» In the case of Chiapas, the concept of total war is applied. Everyone is a part, there are no neutrals, you are either an ally or you are an enemy.

The New Conquest

In the fragmentation process – turning the entire world into an archipelago – financial power wants to build a new shopping center which will have tourism and natural resources in Chiapas, Belize and Guatemala.

Apart from being full of oil and uranium, the problem is that it is full of indigenous. And the indigenous, in addition to not speaking Spanish, do not want credit cards, they do not produce, they are involved in planting maize, beans, chile, coffee, and they think about dancing to a marimba rather than using a computer. They are neither consumers nor producers. They are superfluous. And everything that is superfluous is expendable. But they do not want to go, and they do not want to stop being indigenous. There is more: their struggle is not to take over power. There struggle is to be recognized as Indian peoples, that their right to exist is recognized, without having to turn into other people.

But the problem is that here, in the land that is at war, in zapatista territory, are the main indigenous cultures, there are the languages and the largest oil deposits. There are the seven Indian peoples who participate in the EZLN, Tzeltal, Tzotzil, Tojolabal, Chol, Zoque, Mam and mestizos. This is the map of Chiapas: communities with an indigenous population and with oil, uranium and precious wood. For neoliberalism everything is merchandise, it is sold, it is exploited. And these indigenous come to say no, that the land is mother, it is the depository of culture, that history lives here, and the dead live here. Absolutely absurd things that cannot be entered on any computer and which are not listed on a stock exchange. And there is no way to convince them to be good, to learn to think right, they simply do not want to. They even rose up in arms. This is why – we say – that the Mexican government does not want to make peace: it is because they want to do away with this enemy and turn this land to desert, afterwards reorganizing it and setting it to operate as a huge shopping center, a Mall in the Mexican Southeast. The EZLN supports the Indian peoples, and is, in this way, an enemy, but not the main one. It is not enough to sort things out with the EZLN, even worse if sorting things out with the EZLN means renouncing this land, because that will mean peace in Chiapas, it will mean renouncing the conquest of a land rich in oil, in precious woods and uranium. This is why they have not done so and are not going to do so.

Published in In Motion Magazine November 11, 2001.