ΝΕΑ ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΤΡΟ ΦΕΛΛΟΥ

Νέα και Παράξενα-Σελίδες εναλλακτικής πληροφόρησης και ειδήσεων-alternative informations

ΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΛΕΣΧΗ BILDERBERG ΑΠΟ ΤΟ ΕΤΟΣ 1954 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ 2007 ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ George W. Ball

Posted by satyrikon στο 10 Φεβρουαρίου, 2008

 Γιά την ενημέρωση σας παρουσιάζουμε περίληψη του περιεχομένου των αρχείων του George W.Ball Υφυπουργού Εξωτερικών των Κυβερνήσεων Κένεντυ και Τζόνσον.

Μέσα σε αυτά τα αρχεία περιλαμβάνονται και οι κατάλογοι των συμμετασχόντων στις συναντήσεις της Λέσχης Bilderberg απο το έτος 1954(έτος ίδρυσης) μέχρι και το έτος 1992.

Επίσης υπάρχουν και οι κατάλογοι για τα έτη 1993 μέχρι και 2007 απο άλλες πηγές.

The George W. Ball Papers

Published by Scholarly Resources, Inc.

This collection documents the private and public life of American lawyer and diplomat George W. Ball. Ball served as counsel in the Lend-Lease Administration and the Foreign Economic Administration from 1942-44. In 1961, he became Under Secretary of State for Economic Affairs. Ball then served as Under Secretary of State from 1961 to 1966 under both presidents Kennedy and Johnson. Ball played a key role in both administrations. An expert in economic foreign policy, he was instrumental in developing U.S. foreign aid and foreign trade policy. While his tenure as undersecretary of state is most noted for his vociferous opposition to the Vietnam War, other highlights include participating in Kennedy’s inner sanctum during the Cuban Missile Crisis, negotiating a wheat deal with the Soviets, attending National Security Council meetings, brokering an international textile agreement, and serving as a mediator of crises in Cyprus, Pakistan, the Congo, and the Dominican Republic. The George W. Ball Papers contain correspondence, memoranda, reports, speeches, telecons, minutes, appointment books, writings, scrapbooks, clippings, financial information, and legal documents. This is an outstanding collection for research in diplomatic history and foreign policy particularly during the Cold War and the Vietnam War eras. 

Series 1, Correspondence, 1916-1994, chronicles Ball’s life from childhood to death.

Series 1, Subseries 1, Subject Files, 1916-1994, contains incoming and outgoing correspondence, memoranda, reports, clippings, manuscripts, speeches, press releases, and publications, and is filed alphabetically by author or subject. Ball’s careers are well documented in this subseries, including his work on the U.S. Strategic Bombing Survey, which included the interrogation of Albert Speer, his years spent at Cleary, Gottlieb, his international banking experience gained at Lehman Brothers, and his work with Jean Monnet on European integration. The seventeen memoranda Ball wrote outlining his opposition to the Vietnam War are also included in this subseries. The relationships Ball developed with various colleagues are documented here as well. Correspondents include Adlai Stevenson, ArthurSchlesinger, Jr., Wilson Wyatt, John Kenneth Galbraith and Eugene Rostow, Dean Rusk, Dean Acheson, W. Michael Blumenthal, William P. Bundy, Nicholas Katzenbach, J. Robert Schaetzel and George S. Springsteen. Also detailed is Ball’s involvement in numerous organizations, including the Council on Foreign Relations, the Century Association, the International Chamber of Commerce, and the highly secretive Bilderberg Group, which was established to foster frank, confidential discussions between Europeans and North Americans on current issues affecting foreign affairs and the international economy.

Series 1, Subseries 2, Chron Files, 1952-1993, contains the most comprehensive documentation of Ball’s involvement in the shaping of foreign and domestic policy. This subseries largely contains outgoing correspondence and memoranda, although there is some incoming correspondence during his tenure as Under Secretary of State, and both are filed in reverse chronological order. The material ranges from the mundane (a thank you letter to a friend for a birthday gift) to a secret memorandum dated June 20, 1963 outlining the “mess in Europe” written for President Kennedy on his upcoming trip.

Series 2, Appointments, 1945-1994, contains appointment books, desk and pocket calendars, and billing logs. Series 3, Writings, 1933-1994, is divided into two subseries. Each subseries is arranged alphabetically and chronologically thereunder.

Series 3, Subseries 1, Books, 1945-1993, includes correspondence, lists, reviews, clippings, reference material and drafts for Ball’s five published books and one unpublished work. His published works include Diplomacy for a Crowded World, Discipline of Power, Error and Betrayal in Lebanon, Passionate Attachment, and The Past Has Another Pattern. His unpublished work focused on the evolution of the Schuman Plan.

Series 3, Subseries 2, Articles and Miscellaneous Writings, 1933-1994, contains articles, readers’ comments, book jacket blurbs, college and law school papers, essays, forewords, letters to the editor, a memorandum, and poems. A prolific writer, Ball produced more than 270 articles during his lifetime for a variety of domestic and foreign publications. During the early 1970s, Ball wrote a guest columnist series for Newsweek. These articles focused largely on foreign policy and tackled such issues as Biafra’s loss of independence, the Nixon doctrine, the Middle East, and the realities of a settlement in Vietnam. Ball was not afraid to write on difficult subjects and received a large amount of mail from readers who disagreed with his stated positions. An electronic index exists for this subseries.

Series 4, Public Statements, 1942-1994, includes interviews, oral histories, speeches, and testimony. Ball was a popular speaker; he addressed organizations, businesses, universities, and associations and was also a frequent guest on the Sunday morning news programs. He testified before Congress more than sixty times on a variety of issues that included the International Development Act, the future role of NATO, U.S.-Japanese relations, the Trade Expansion Act, SALT II, and the Persian Gulf crisis. An electronic index of each public statement exists for this series.

Series 5, Telecons, 1955-1982, contains logs, transcripts, and summaries of incoming and outgoing telephone calls. The incomplete set of telecons received from Ball is arranged chronologically, except for four subject files located at the end of the chronological run that focus on the Congo, the Dominican Republic, the USSR wheat deal, and Vietnam. The telecons illuminate the daily issues Ball faced, as well as what foreign and domestic problems required his immediate attention. It is also interesting to note whom Ball solicited or shared information with regarding a particular incident.

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΝΤΩΝ

ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ BILDERBERG

ΑΠΟ ΤΟ 1954 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΤΟΣ 2007.

@

Bilderberg Attendee List 2008

17 Σχόλια to “ΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΛΕΣΧΗ BILDERBERG ΑΠΟ ΤΟ ΕΤΟΣ 1954 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ 2007 ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ George W. Ball”

  1. PPKP said

    Αν πηγαίνουν με τα λεφτά από τους φόρους που πληρώνω, θέλω να μάθω τι συζητάνε.

  2. Aristeristis said

    και τι συζητάνε σε αυτές τις συνεδριάσεις???

    πιστεύω ότι αυτοί που πάνε είναι απλά οι δίαυλοι επικοινωνίας κάποιων κέντρων εξουσίας της κάθε χώρας!
    πάνε δηλαδή εκεί μαθαίνουν, και μεταφέρουν εδώ τα νέα σε κάποια κέντρα εξουσίας!
    το λέω αυτό διότι δεν είδα μέσα τον Ανδρέα Παπανδρέου ή τον Καραμανλή τον Γέρο ή άλλα μεγάλα ονόματα παλιών πολιτικών!
    ενώ ο Γιωργάκης και ο Κωστάκης πήγαν…και επειδή δεν τους έχω σε εκτίμηση θεωρώ ότι μετέφεραν τις πληροφορίες αυτές κάπου!
    ενώ οι παλιοί πολιτικοί έστελναν άλλους να τις μεταφέρουν….
    τι λέτε??

  3. Aristeristis said

    ο Τσίπρας πήγε?θα πάει??

  4. ange-ta said

    πάνε για την καλή παρέα (λόρδοι και μη λορδοι) καλό φαγητο (χαβιάρι σαμπάνιες και τα λοιπά) και για γνωριμίες.
    Οπότε, αν ο ταδε θέλει κατι απο τον δείνα, να ρίξει ενα τηλεφωνηματάκι.
    – Γιώργο, καλησπέρα
    -καλησπέρα Τζέιμσ
    -τι κάνει η Ντόροθι (έχουν και αρχειο ab date)
    – καλά και η δική σου;;
    – ομοίως
    – πως και με θυμήθηκες;
    – Να ξέρεις, ο δικός σου ο Μισέλ, μου κάνει κάτι δυσκολίες, κοίτα να βοηθησεις λιγάκι την κατάσταση και θα τα πούμε και απο κοντά στο γιώτ μου την Ανοιξη
    – μη σε νοιάζει, θα το φροντίσω!

    Δεν χρειάζεται καν να λαδώσουν, γιατι τέτοιες ξεφτίλες που είναι όλοι οι πολιτικοί είναι ετοιμοι να προδώσουν την πατρίδα τους, την ιδεολογία τους και τα πιστέυω του, απλώς και μόνο για ένα καλό γεύμα!!!

  5. Ευχαριστούμε πολύ για τη συγκροτημένη πληροφορία. Είναι αξιοποιήσιμη πολιτικά!

  6. φίλε, ιδιοκτήτη του ιστολογίου, έχω αναδημοσιεύσει στο ιστολόγιο μου ( http://vkonstantinou.blogspot.com)απόσπασμα των δημοσιεύσεων σου για το μαγαζάκι που ελέγχει την παγκόσμια Πολιτική και Οικονομία.
    Θα πρότεινα την ομαδοποίηση μπλογκ ( την δημιουργία ενός Γενικού Μπλογκ που θα είχε μέλη Μπλογκ) με στόχο την ουσιαστική παρέμβαση στο ιντερνετ, ώστε και πληροφορίες να δίνονται αλλά και να υπάρχει μια αποκαλυπτική καθοδήγηση, με στόχο την ωρίμανση μεγάλου αριθμού ατόμων που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο ως μέσο επικοινωνίας.

    Β. Κωνσταντίνου

  7. Φίλε Β.Κωνσταντίνου δύο είναι τα νέα στοιχεία στην δημοσίευση μου , η γνωστοποίση της εκδοσης των αρχείων Μπώλ και η εκ των αρχείων Μπώλ η εμφάνιση καταλόγων συμμετασχόντων στην λέσχη πριν από το 1993.
    Συμφωνώ με την πρόταση σου.
    Ομως είναι θέμα συζήτησης το πρακτικό ζήτημα.

  8. Αποκωδικοποιήσεις….: σιωπής, ψυχής, θρησκειών, μυθολογιών,…..
    URL : http://www.siopi.gr
    Γεια…..

  9. […] LISTS OF PARTICIPANTS IN CLUB BILDERBERG MEETINGS FROM THE YEAR 1954 UNTIL 2007 AND THE FILES OF Geo… […]

  10. george holiastos said

    Copyright PAu 2-001-963
    Γιώργης Χολιαστός

    ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΟΛΙΑΣΤΟΥ

    ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΡΙΕΣ

    (Τα περιστατικά και τα επί μέρους στοιχεία έχουνε παρθεί από το γράμμα της Καίτης Ζεύγου προς τον ΟΗΕ,της 8-10-1950)

    Η Ιστορία δε γίνεται επιστήμη παρά όταν οι άνθρωποι έχουν θελήσει να διευθύνουν καθαρά την Ιστορία τους.
    Χέγκελ, Φιλοσοφία της Φύσης

    Από τον αληθινό αντίπαλο παίρνεις άπειρο θάρρος.
    Φ. Κάφκα,Τα μπλε τετράδια

    Η ΓΙΑΓΙΑ Η ΜΑΜΑΛΙΝΑ

    Οι αριθμοί δε φτάνουν να μετρήσω,
    Το ένα μου παιδί σκοτώθηκε στην Αλβανία.
    Αχ! Το «ένα» όταν πεις, τους αριθμούς τους είπες όλους
    όπως όταν λέμε «ρόδι» έχουμε τα σπόρια του όλα πει.

    Το άλλο το σκότωσαν οι Γερμανοί.
    Καθάριζα χόρτα για το μεσημεριανό του όταν μου το ‘πανε.
    Τα’ αποκαθάρισα,τα έπλυνα,τα έβρασα.
    και το μονοπάτι επήρα για την άλλη γειτονιά.
    Ήξερα κει εν’ άρρωστο παιδί,φίλο του γιου μου.
    Του τα ;δωσα.
    Τι να μετράς; Οι αριθμοί δε φτάνουν να μετρήσεις ως το δύο.

    Το τρίτο μου το σκότωσε το απόσπασμα γιατί μιλούσε
    για λευτεριά και για δημοκρατία.
    Μ’ ένα μαντήλι πήρα λίγο από το αίμα του
    κι έβαψα εν’ άσπρο κρίνο στην αυλή.Από τότε
    κόκκινοι ως τα σήμερα μαθαίνω
    πως βγαίνουνε οι κρίνοι στην αυλή μου.

    Μου μένει ένα στερνό παιδί.
    Το ψάχανε γιατί έκανε αντάρτης κι έπρεπε
    γι αυτό,λέει,να πεθάνει.
    Και με βασάνιζαν ενενηντάχρονη για να τους πω πού κρύβεται.

    Δεν άνοιξα το στόμα μου.
    Φυλακή με βάλανε ισόβια (ισόβια..
    ως και τις λέξεις βασανίζουνε..)
    Και είμαι σίγουρη πως όσο και να ψάξουνε
    ποτέ τον γιο μου αυτόν δε θα τον βρούνε.Γιατί πονετικά
    σαν μάννα που αληθινά φροντίζει για το γιο της
    σπόρο στη μήτρα πάλι-μέσα μου-τον έβαλα.

    ΜΑΡΙΑ ΤΣΑΛΜΑ

    Αν γυμνωνόμουν,οι συντρόφισσες θα βλέπανε
    να ‘ναι με μαχαιριές σημαδεμένο το κορμί μου όλο.

    Ζωγράφισα στον τοίχο του κελλιού μου μια γυναίκα
    με ίδια σημάδια στο κορμί σαν τα δικά μου
    και λέω πως καθώς εγώ,έτσι και κείνη τάχα
    έχει χηρέψει από τους Ιταλούς,
    οι Γερμανοί τα δυο παιδιά της έχουνε σκοτώσει,κι η ίδια
    ήταν γραμμένη στο ΕΑΜ γι αυτό και τηνε πιάσανε.

    Και κάποια νύχτα τη σηκώσανε στις δύο
    τη δέσαν σ’ ένα ξυλοκρέββατο και λίγο λίγο
    τηνε τρυπούσανε με τα μαχαίρια τους φωνάζοντας
    σε κάθε νέο χτύπημα:»Λαϊκή δημοκρατία»
    δυνατά.

    Και χαίρομαι γιατί αυτήνε-τη ζωγραφισμένη-
    να τη σκοτώσουν οι φασίστες δεν μπορούν
    όπως εμένα θα σκοτώσουνε σε λίγες μέρες-γιατί
    μετά ‘πο τα βασανιστήρια
    με δικάσανε εις θάνατον.

    ΑΜΑΛΙΑ ΓΑΛΑΤΣΗ

    Το αεροπλάνο αποτελείται από ένα σύστημα πτερύγων και από μία λέμβο που ονομάζεται άτρακτος,και που είναι προσαρμοσμένη στο σύστημα πτερύγων.Στην άτρακτο μέσα υπάρχουν τα όργανα χειρισμού του αεροπλάνου,και κάτω απ’ αυτήν το σύστημα προσγειώσεως.Οι κινητήρες και οι έλικες τοποθετούνται στην πρώρα του αεροπλάνου,εκατέρωθεν αυτής,εντός των πτερύγων.

    Όλα τα ξέρω για τ’ αεροπλάνα.
    Μου τα ‘λεγε ο αδερφός μου.
    Αεροπόρος.‘ου άρεσε αυτό
    κι εγώ τον άφηνα να μου τα λέει.

    Έπεσε στην Αλβανία.

    Ο άλλος μου αδερφός και ο πατέρας μου κρεουργήθηκαν
    από οργανώσεις παρακρατικές.
    Η γιαγιά μου,η αδερφή μου και η νύφη μου,εκτελέστηκαν
    από τις ίδιες οργανώσεις.
    Τρεις γυναίκες,τρεις άντρες
    ξεπαστρεμένοι.

    Σωστό ξεκλήρισμα. ι εγώ
    από στρατοδικείο δικασμένη δεκαπέντε χρόνια
    γιατί δεν αποκήρυχνα ιδέες
    που όλοι αυτοί για κείνες εσκοτώθηκαν.

    Δυο χρόνια είμαι μέσα.Θέλω άλλα δεκατρία.

    ΤΣΙΡΟΓΙΑΝΝΗ

    Με πιάσανε οι χωροφύλακες γιατί κατέβασα
    την αμερκάνικη σημαία απ’ το σχολείο της γειτονιάς.

    Για ημέρες μ’ είχανε στη φάλαγγα.
    Μετά με πιάσαν με το βούρδουλα.
    «Ώσπου να κατουρήσεις αίμα!»,μου ‘λεγαν.
    αι κατούρησα αίμα.

    Ο άντρας μου έπεσε στο Μέτωπο.
    Το σώμα του δε βρέθηκε.
    Φρουρός αιώνιος έμεινε της λευτεριάς.

    Εμένα με δικάσανε ισόβια.

    ΑΝΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΤΟΥ

    Και που ζω
    γιατί;
    Ως και τα βασανιστήρια που μου κάνουν,σκέφτομαι
    ότι κι αυτά κανένα νόημα δεν έχουν,και πως τίποτα
    καλό δε φέρνουν σε κανέναν.
    Άστοχα.

    Να! Τώρα,στις δέκα,θα ‘ρθουν να με πάρουνε.
    Θα βάλουν πάλι μες στο φύλο μου ένα ρόπαλο
    και θα με βιάζουν να βαδίζω έτσι.
    Στις δέκα.
    Ότι ο ήλιος δε θα βγει είναι πιθανότερο
    παρά ότι αυτοί δε θα ‘ρθουν.

    Τρία παιδιά έχασα.Δύο
    μου τα πήραν τα γερμανικά αποσπάσματα.Το τρίτο
    έπεσε στο Μάλι-Μάδι. Κι εγώ
    πέφτω εδώ κάθε μέρα,κάθε ώρα,
    όπως το χέρι που κρατάει εν’ άνθος
    κομμένο από μια σπαθιά κάθε φορά
    μηχανικά πέφτει.

    ΜΑΡΙΑ ΜΑΥΡΟΜΑΤΙΔΟΥ

    Τη μέρα που με πιάσαν τέλειωσε η ζωή μου-στη φυλακή
    τα υπόλοιπα τα χρόνια μου θα ζήσω.
    Όμως αγωνίστηκα’
    έκανα κείνο που στο μερτικό μου έπεφτε
    για να ‘ρθει η λευτεριά στον κόσμο.

    Ο κυρ-Γιώργης μου ‘λεγε:»Μπορεί ποτέ
    ν’ αφήσουνε στους ρώσους οι αμερκάνοι την Ελλάδα;»
    Πόσο κοντά έβλεπε ο κυρ-Γιώργης..
    Εγώ δεν ήξερα
    ρωσίες κι αμερικές-ήξερα μόνο
    πως πρέπει οι άνθρωποι να ζούνε λεύτεροι
    και τώρα και μετά και πάντα. Και όχι μόνο
    οι άνθρωποι της Ελλάδας ή δεν ξέρω ποιου
    κράτους από τα τόσα που εφτιάξανε,μα όλοι
    όλης της γης οι ανθρώποι.
    ΤΓι να ‘λεγα όμως στον κυρ-Γιώργη;Αυτός-καλή του ώρα-
    μόνο στον μπεζαχτά είχε το νου του.

    Τη μέρα που με πιάσαν τέλειωσε η ζωή μου.
    Και ειμ’ ευτυχισμένη.
    Κι η φυλακή παράδεισος-γιατί τι άλλο
    παρ’ η εκτέλεση του υπέρτατου καθήκοντος
    κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένον;

    Είχα έναν άντρα μια φορά.
    Κι είχα ένα γιο.

    Μια μέρα
    στην ατοχή
    στο μπλόκο
    στην πλατεία
    ένας κουκουλοφόρος ύψωσε το χέρι και τους έδειξε.

    Τώρα μαζί και με τους δυο στον τόπο είμαι
    που ζωντανούς δεν ξέρει ή πεθαμένους παρά μόνο
    τιμή
    αξιοπρέπεια
    και καθήκον.

    ΜΑΡΙΑ ΖΩΓΟΥ

    Όταν ο Άρης βγήκε στο βουνό
    ως και τις πέτρες εξεσήκωσε
    και πόδι φασιστών να τις πατήσει δεν ανέχονταν.

    Ο ένας μου γιος κι ο αδερφός μου ήτανε δυο λεβέντες
    από τους τόσους που ακολούθησαν τον Άρη.
    Χαθήκανε μαζί του,

    Ενίκησε ο φασισμός.
    Λοιπόν;
    Οι νικημένοι όλοι πρέπει να πεθάνουν;

    Μα έτσι αποφάσισε ο Βαν Φλητ. Κι οι υποταχτικοί του
    πήραν τις πέτρες που τους κακοπόδιζαν
    και χτίσανε μ’ αυτές τη φυλακήν ετούτη
    και μέσα της τους ανυπόταχτους εβάλαν.

    Μ’ αν εφοβόνταν μια γυναίκα εξηντάχρονη και με φυλάκισαν
    γιατί ειν’ ανάγκη να με βασανίζουνε
    χτυπώντας με παντού με κείνη τη σανίδα την καρφιά γεμάτη;

    Δεν ξέρουν όμως πως από το σουρωτήρι του κορμιού μου
    βγήκε ο πόνος
    και το μίσος
    κι η αιτία του κάθε τι.
    Και πως χτυπάνε συνακόλουθα με τη σανίδα
    εν’ άδειο απ’ όλα-εν’ άψυχο κορμί
    που τους κουράζει μοναχά και τίποτ’ άλλο.

    ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΟΥΣΑΝΔΡΑ

    στις τρεις Ιούλη,τρία χρόνια πριν,η αστυνομία
    το Μετοχικό πυρπόλησε,και ύστερα
    κουμουνιστές αρχίνησε να πιάνει ότι τάχα
    εκείνοι βάλαν τη φωτιά.

    Στις δεκατέσσερες Ιούλη πιάσανε κι εμένα.Μαζί
    τα τρία μου παιδιά,
    πέντε ανήψα μου,
    δύο ξαδέρφες μου και τον γαμπρό μου.

    Δυο μήνες ύστερα,μονάχη απ’ όλους,ζωντανή έμεινα εγώ,

    Ούτε να πονέσω δεν επρόλαβα.

    Η Καίτη έκανε παράπονα στον ΟΗΕ.
    Της είπα να μη βάλει μέσα τ’ όνομά μου.
    Δε θέλω να καλυτερέψει τίποτα για μένα
    Τα θέλω τα βασανιστήρια:απομόνωση
    σε μικρά κελλιά ένα επί ένα,
    ξύλο μέχρι να σπάσουνε τα κόκκαλά μου,
    λιτάρισμα,
    ξεγυμνώματα,
    βελόνες στα νύχια μου,
    βραστά αυγά στις μασχάλες.

    Θέλω να χαίρωμαι γνωρίζοντας
    από τι γλίτωσαν όσοι εχαθήκαν
    και να βλέπουνε κι αυτοί από κει που είναι
    γιατί δεν πρόλαβα
    λίγο και για κείνους.να πονέσω.

    ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΣΑΡΑΤΣΗ

    Έβλεπε τη φωτογραφία των παιδιών μας
    σκοτωμένων
    κι έσκαζε στα γέλια.
    Είχε τρελλαθεί από τα βασανιστήρια
    της Μακρόνησος.Εγώ
    κλεισμένη εδώ,δεν το ‘ξερα.
    Μου το ‘παν οι συναγωνίστριες
    που έρχονταν σακατεμένες από κει.

    Η ιστορία μου ειν’ η ιστορία της Ελλάδας.
    Τρία παιδιά εγέννησα,
    λες ένα για την κάθε μας καταστροφή:Αλβανία,
    Αντίσταση,
    Εμφύλιος.
    Κι έτσι κλεισμένη εδώ,έχω αρχίσει
    και λέω πράγματα παράλογα. Και λέω τάχα
    πως ειμ’ εγώ η ίδια η Ελλάδα,
    ότι τα τρία παιδιά μου είναι
    η Αλβανία, η Αντίσταση κι ο Εμφύλιος,
    κι ότι ο άντρας μου ο τρελλός είν’ ο λαός μου.

    Και πιότερο ταιριάζει στην παραλοή μου
    το που ο λαός μου είναι τρελλός
    γιατί αν δεν ήτανε-πέστε μου αγάπες μου-
    θα τα ‘βαζε με τέσσερα θεριά ολομόναχος-
    γερμανοϊταλούς κι αγγλοαμερκάνους;

    ΕΛΕΝΗ ΜΠΟΥΡΜΗ

    Ένα πατέρα κι έναν αδερφό θρηνώ εγώ-
    αυτών μονάχα ο Τρούμαν εδογμάτισε το θάνατο.

    Και ντρέπομαι να βγω μπροστά σε κείνους
    που δε θρηνούν τη ρίζα και τα κλώνια μα και τ΄άνθια τους.

    Γι αυτό-αχ πόνε μου-
    στο δάσος μέσα της πατρίδας μια ιτέα
    κλαίουσα έχω γίνει και θρηνώ σαν να τα γέννησα
    όλα τα δύστυχα παιδιά
    που κόπηκαν ακάρπωτα κι αμύριστα
    μ’ ελληνικό μαχαίρι που το κράταγε
    χέρι αμερκάνικο.

    ΓΑΡΥΦΑΛΙΑ ΔΟΥΝΑ

    Χωρίσανε στα δύο την ψυχή μου’γερμανοί από τη μια
    και στρατοδίκες έλληνες από την άλλη.
    Και πήραν τα κομμάτια της-τα δυο αδέρφια μου.

    Να τους μισήσω μη μου ζητάτε.
    Να τους λυπηθώ ναι.
    Ούτε όταν τα καλώδια μου εφαρμόζουνε
    και με περνάν με ρεύμα-ούτε τότε
    κατάρες ή βρισιές δε βγαίνουν απ’ το στόμα μου-οι φωνές μου
    πόνου φωνές-ανθρώπινες είναι μονάχα.

    Ξέρετε
    μάλιστα
    φορές φορές τους λέω ευχαριστώ
    γιατί όσο πιο μεγάλο το κακό που κάνουν
    τόσο πιο θεριεμένα κι άγρια θα ‘ρθουν τα καλά
    που τόσοι όπως εγώ για κείνα υποφέρανε:
    η πανανθρώπινη ελευτεριά
    η ειρήνη η παγκόσμια
    η Ανθρωπιά.

    ΑΝΘΟΥΛΑ ΠΑΛΗΚΑΡΙΔΟΥ

    Με βιάσανε μπροστά στα δυο παιδιά μου.
    Μπροστά μου εκτελέσανε τον άντρα και τον αδερφό μου.
    Δυο μέρες ύστερα απ’ τις εκτελέσεις
    με καταδίκασαν σε θάνατο
    Είναι γιατί με λυπηθήκαν τάχα ή γιατί νομίζουνε
    ότι ο θάνατος κακό θα ‘ναι για μένα κάτι;

    ΜΟΣΧΩ ΞΑΝΘΟΥ

    Μ’ έχουν μερόνυχτα άϋπνη και με χτυπάνε.
    Δεν ξέρω πια τι πιο πολύ πονάει-
    το ξύλο;η αϋπνία;

    Κι ενώ με βασανίζουνε,ανοίγει η πόρτα ξαφνικά
    και μπαίνει κάποιος που μ’ αρπάζει
    από τα χέρια εκείνων που με δέρνουνε
    με ρίχνει πάνω σ’ ένα στρώμα
    και με βιάζει.
    Μετά σειρά έχει άλλος..κι άλλος..

    Το κορμί μου κατάμαυρο.
    Το στήθος μου ρημαγμένο’η δεξιά του ρόγα
    κρέμεται κομμένη.‘ο φύλο μου όχι μια
    παρά πολλές πληγές αιματηρές.

    Τους τελευταίους βιασμούς δεν τους θυμάμαι
    γιατί αμέσως μόλις με ξαπλώσουνε
    πριν απ’ αυτούς βρίσκει ευκαιρία ο ύπνος
    και αυτός πρώτος με παίρνει.

    ΕΙΡΗΝΗ ΛΙΑΚΑ

    Την ευχαρίστηση έχω σε πόσους άντρες δώσει!
    Όλοι οι χαφιέδες της Ασφάλειας
    και οι σπιούνοι της Αμάγκ
    περάσαν από πάνω μου,
    Αν ήμουν πόρνη θα ‘χα τώρα θησαυρίσει.

    Είμαι τυχερή, μου λένε; γιατ’ είναι όμορφη, αλλιώς
    θα ‘χα πεθάνει τώρα.

    Πως είμαι όμορφη το ξέρω-κουμουνιστικό άσχημο
    τίποτα δεν υπάρχει.-όλες μας είμαστ’ όμορφες εδώ.

    Τέλος,
    απ’ τα πολλά τα σπέρματα που δέχτηκα ,κάποιο
    δέθηκε μέσα μου και γέννησα εν’ αγόρι.
    Τώρα εκείνο βρίσκεται σε κάποιο ίδρυμα
    κι εγώ εδώ να με χτυπάν και να με βασανίζουνε
    και να με βιάζουν όποτε τους κάνει κέφι.

    ΠΕΠΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

    Να κλαίει βέβαια κανείς είναι γελοίο
    αφού αξία καμμία δεν κακοπαθαίνει
    ούτε αφανίζεται.
    Κι αξία δεν υπάρχει πια καμμία-όλες τους,
    όπως κι εμάς,
    αφού τις βασανίσαν πρώτα,τις εκτέλεσαν.

    Μπορείς να κλάψεις για καλό κάτι που υπάρχει
    και συ να το ‘χεις δεν μπορείς.Όμως
    υγεία,ηθική,τιμιότητα,ανθρωπιά και λογική
    πάνε πια.

    Μία κανονικότητα μονάχα μένει γεγονότων
    κάθε ημέρα ίδιων:ξύλο στις δέκα,
    φάλαγγα το απόγεμα,και το βράδυ
    κατάβρεγμα με κρύο νερό.
    Και σήμερα σαν ν’ άργησαν-
    Ε! Φρουροί!..

    ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΓΚΙΤΗ (δεκαεξάχρονη)

    Περίμενα σαν Άνοιξη το γάμο μου
    που όλα μου τα κλαριά μ’ άνθη θα γέμιζε.
    να χύσω μες στα πέταλά τους της ψυχής μου το άρωμα
    να ευωδιάσει η Πλάση.

    Αντίς γι αυτό με βιάσανε.
    Κι ως και οι ρίζες μου ξεράθηκαν.

    ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΤΣΙΝΑΒΟΥ

    Είμ’ έγκυος.
    Χτες το εκατάλαβα.
    Αν ζήσω ως τότε θα ‘χω ένα παιδί.

    Τον καιρό που το ‘πιασα μια παρέα χίτες με γλεντούσε.
    Έξω τα δέντρα λάμπανε τότε-σαν να ‘χε πάντα μόλις βρέξει-
    και τα λουλούδια εφάνταζαν με ζωηρότερα
    χίλιες φορές από άλλοτε τα χρώματα στο πρόσωπό τους.
    Όλα έξω τότε ήταν ολοκάθαρα,
    γιατί τη βρώμα όλη
    στη φυλακή την είχανε μαζί τους οι βιαστές φερμένη
    και την αδειάζαν μέσα μου με τα χοντρά όργανά τους.

    Να ‘ταν από την τόση βρώμα να ‘βγει κάτι αγνό
    όπως από την κόπρο το λουλούδι!
    Να ‘ταν να βγάλω εν’ αγνό παιδί!..μα πώς
    με τέτιο ένα τέρας-όποιο-για πατέρα;

    Π.ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΟΥ

    Όπως ο κλέφτης ένα σπίτι διαλέγει νσ διαρρήξει
    και την πόρτα του με εργαλεία
    ειδικά της δουλειάς του
    προσπαθεί μάταια ν’ ανοίξει,γιατί εκείνη
    αντιστέκεται και δυσανασχετεί
    έχοντας στο νου της
    αντίς τα εργαλεία ετούτα
    το κλειδί που για κείνηνε φτιαγμένο είναι,και ο κλέφτης
    χολωμένος και ανυπόμονος βρίσκεται
    γιατί τον κεντρίζει
    το πάθος ή η ανάγκη της κλοπής κι η λεία η εύκολη,επειδή
    ερημικό και άδειο το σπίτι είναι,
    και τέλος
    με μια κλωτσιά στην κλειδαριά
    την πόρτα ανοίγει,

    έτσι και μένα ο βιαστής με παίδεψε
    ώσπου (φόβο μην έχοντας αυτός κανένα)
    απαυδισμένος,
    σαν ο αδικημένος ιδιοκτήτης να ‘τανε,
    με μια γροθιά
    μ’ έκαμε συντρίμμια.

    ΣΟΦΙΑ ΚΩΦΟΥ

    «Πουτάνες!Εδώ κυβερνάει ο Γκρήνσγουολντ!»
    Αυτή την κραυγή άκουγα
    Δεμένη στα κάγκελλα του κρεββατιού
    που πάνω του με βιάζανε-δεμένη
    με ανοιχτά χέρια και πόδια σαν το γράμμα χι,
    κάτι παράξενο κι αταίριαστο στο χώρο μέσα που τα γράμματα
    κι ό,τι μαζί τους φέρνουνε ειν’ αποδιωγμένα.

    Ο βιαστής όλη τη νύχτα δούλευε απάνω μου
    σαν μανιακός ερευνητής που όλες τις εφευρέσεις του
    εκείνη τη νυχτιά τις έκανε και κείνη
    την ίδια τη στιγμή,συνεπαρμένος,τις εφάρμοζε.

    Πώς έπιασα παιδί έτσι;
    Δεν είναι άδικο να πιάνεται παιδί-που θα πει άνθρωπος-
    όντας τα πόδια μόνο της γυναίκας ανοιχτά
    ενώ η ψυχή της μένει πιο απ΄το κλείσιμο κλειστή;

    Στα χέρια μου ως στα σήμερα
    δυο χρόνι ύστερ’ από το βιασμό
    φαίνονται τα σημάδια καθαρά
    που τα σκοινιά γύρω τους κάνανε.

    «Πουτάνες» ήμαστε οι φυλακισμένες κουμουνίστριες.Γκρήνσγουολντ
    εν’ από τ’ αμερικάνικα τ’ αφεντικά.

    ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΡΑΠΤΙΔΟΥ

    Ο κόσμος γυρίζει γύρω
    σπρωγμένος απ’ τον πόθο του άντρα για γυναίκα.
    Όλα τα κακά από κει ξεκινάνε.Γι αυτό οι φόνοι
    γι αυτό οι υποκρισίες,
    οι πόλεμοι,
    το χρήμα.

    Δεν κατηγορώ τους βιαστές μου λοιπόν.
    Κατηγορώ κείνο που έτσι τους έπλασε-
    αυτό που έπλασε και τη γυναίκα έτσι αρνητική,
    έτσι ανυπόταχτη στις αντρικές ορέξεις
    που η ίδια αυτή γεννάει.

    Μ’ ένα λόγο τη ζωή κατηγορώ
    και στρατοδίκης γίνομαι σκληρός και τη δικάζω
    κι εις θάνατον επτάκις-όσοι κι οι βιαστές μου
    την καταδικάζω
    Κι η ίδια εγώ αυτή μου την απόφαση
    στο θάνατο περνώντας θα εκτελέσω
    χαρίζοντας στο χάρο το κορμί μου.Επιτέλους
    άλλοι δε θα με διαλέξουνε,παρά εγώ
    τον εραστή μου ελεύθερα διαλέγω.

    ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΤΣΟΥΤΣΟΥΛΑ

    Υπάρχει τίποτα χειρότερο απ’ το να ‘σαι σκλάβος
    και ν’ αποζητάς τη λεφτεριά
    και να βασανίζεσαι γι αυτό απ’ το πρωί ως το βράδυ,ώσπου
    η μέρα να ‘ρθει να εκτελεστείς;
    Κι υπάρχει τίποτα χειρότερο απ’ το να σου ‘χουν
    όλους σκοτώσει τους δικούς
    γιατί να φέρουν θέλανε την ανθρωπιά στη γη;

    Κι όμως υπάρχει-ναι-κάτι χειρότερο.Είναι
    να υπομένεις τη σκλαβιά
    λέγοντας «ναι» όταν «όχι» πρέπει
    θάβοντας έτσι μέσα σου βαθιά
    την ιερή ανταρσία που βογγάει εκεί κλεισμένη-την ανταρσία
    που μόνο αν ξέσπαζε θα σε λευτέρωνε.

    Εγώ έκανα την ανταρσία μου. Και λεφτερώθηκα.
    Εσείς;

    ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

    Ομαδικοί βιασμοί-δεκαπέντε γυναίκες
    στον προθάλαμο,στρωματσάδα.
    Τ‘ι άλλο να πω;
    Τι άλλο να δω;
    Τι να υποφέρω άλλο;
    Πού αλλού να φτάσω
    βγαλμένη από τα σύνορα του εαυτού μου
    για να φωνάξω δυνατά και να μ’ ακούσεις;

    Πατερούλη!
    Άπλωσε το χέρι σου και κατά την Ελλάδα.
    Και μην αγγίσεις τίποτα αν δε θες-αν δεν το επιτρέπει
    το συφέρο του σοσιαλισμού.
    Μόνο άπλωσε το χέρι σου και κατά την Ελλάδα-ο ίσκιος του
    θα φτάσει για να διώξει τους βρυκόλακες
    που μες στον ψεύτικο ύπνο τους λουσμένοι
    το λαιμό μας γυμνώνουνε και μας δαγκάνουν έναν έναν.

    Σε λίγο πατερούλη,αν δεν το κάνεις,
    θα έχεις γειτονιά σου μιαν Ελλάδα βρυκολάκων και σιγά σιγά
    Ευρώπη μία βρυκολακιασμένη-αν πατερούλη
    τώρα δεν κάνεις κάτι.
    Και τότε πατερούλη πάει ο σοσιλισμός-πάει να πει
    πάει τ’ ανθρώπου η ευτυχία.

    ΔΙΗΓΗΣΗ ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟΥ
    ΒΑΣΑΝΙΣΤΗ

    α. ΓΙΑ ΑΘΗΝΑ ΤΣΙΑΝΤΙΚΟΥ

    Εβδομήντα χρόνων ήτανε η Αθηνά ‘σαντίκου.
    Τηνε ξεγυμνώσαμε,της περάσαμε φάλαγγα
    κι αρχίσαμε να τη χτυπάμε με κοτρώνες πέτρες:
    «ποιος θα σηκώσει τη μεγαλύτερη»
    στοιχηματίζαμε.

    Την κλείσαμε στην απομόνωση έτσι ματωμένη και γυμνή,
    πήγαμε απόξω το δεκαπεντάχρονο αγγόνι της
    και κει το βασανίζαμε να μας ειπεί
    με ποιον μαζί έγραφε συνθήματα στους τοίχους.
    Ελέγαμε πως η γιαγιά του
    θα το δασκάλευε να μαρτυρήσει.Μα εκείνη
    μ’ αδύναμη απ’ την εξάντληση φωνή,»μη αγόρι μου»
    του φώναξε,»μη μαρτυρήσεις τίποτα
    και πάρεις πατριώτες στο λαιμό σου».

    Την εκτελέσαμε το ίδιο βράδυ.

    β. ΓΙΑ ΚΑΣΤΑΝΙΔΟΥ

    Της Καστανίδου της τρυπήσαμε τα χέρια της με πρόκες
    που όταν λίγο τις εσπρώχναμε
    ούρλιαζε κείνη από τον πόνο.
    «Είσαι κουμουνίστρια;»
    «Ναι!»
    «Αποκηρύσσεις;»
    «Όχι!»
    Της βάλαμε μια γάτα στην κυλόττα της μέσα.
    Αίμα έτρεξε στους μηρούς της.
    Όταν για λίγο η γάτα ηρεμούσε,τη λογχίζαμε.
    «Αποκηρύσσεις;»
    «Όχι!»
    Πήγα και το δεκατετράχρονο έφερα παιδί της.
    Το έβαλα να γονατίσει εμπρός της και του κάρφωσα
    μες στα στα μηνίγγια το μπιστόλι μου.
    Όταν αυτή το είδε:
    «Μη σε νιάζει παιδί μου.
    Κι αν πεθάνεις δε θα καταλάβεις τίποτα.
    Ενός λεπτού υπόθεση είναι.
    Και σε λίγο έρχομαι κι εγώ.»
    Και λιποθύμησε.

    γ. ΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ

    Είχε στην αγκαλιά της τον μικρό της γιο
    που της τον άφησε ο άντρας της
    εκτελεσμένος απ’ τους γερμανούς για σαμποτάζ.

    Με το πείσμα της μας είχε φουρκίσει.

    Άρπαξα το παιδί απ’ την αγκαλιά της
    (ο Γιάννης κι ο Θωμάς τηνε κρατούσανε)
    το ‘βαλα κάτου κι άρχισα
    να το ποδοπατώ με τις αρβύλες μου.
    Αίμα έτρεξε απ’ το στόμα του.
    Πήρα της Κυριακής το δεξί χέρι
    και της το ‘σπασα απ’ την ωμοπλάτη.
    Οι άλλοι,με κλωτσιές,
    της σπάσαν τη λεκάνη.

    δ. ΓΙΑ ΒΙΟΛΕΤΤΑ ΤΣΑΜΟΥΤΑΛΙΔΟΥ

    Εβδομηνταπεντάχρονη.
    Τη φέραμε σ’ ένα κελλί των αντρικών των φυλακών.
    Στο διπλανό είχαμε το γιο της που ηρωικά
    είχε στο Ελ Αλαμέϊν πολεμήσει.
    Ο άλλος γιος της σκοτωμένος απ’ τους γερμανούς.

    Εκύτταγε αυτή απορημένη-τι δουλειά
    είχε στις αντρικές τις φυλακές μία γυναίκα;

    Οι δικοί μας δίπλα
    αρχίσανε να βασανίζουνε το γιο της.
    Φώναζε κείνος σαν μοσχάρι που το σφάζουνε.
    «Τη γνωρίζεις τη φωνή αυτή γρηά πουτάνα;»
    Έβγαλε τρομερή φωνή:
    «Παιδί μου!..»

    Της ρίξαμε λάδι καυτό στο στήθος.
    Βάλαμε το χέρι της στον τοίχο.
    Το καρφώσαμε ‘κεί
    κι αρχίσαμε να τη χτυπάμε…

    Μια τελευταία κραυγή κι ο γιος της τέλειωσε.
    Γύρισε και με κύτταξε με μι άγρια χαρά:
    «Τώρα δε σας μένει τίποτ’ άλλο!»

    ε. ΓΙΑ ΜΑΛΑΜΑΤΗ ΓΛΥΚΑΝΤΖΗ

    Η Γλυκαντζή,εξηντάχρονη,κι ο άντρας της στην ίδια ηλικία.
    Τους βασανίσαμε αποβραδίς και τους πετάξαμε
    σ’ ένα ολοσκότεινο κελλί.
    Για λίγο στήσαμε αυτί πίσω απ’ την πόρτα.
    «το Κόμμα..» ακούγαμε,»ο Σοσιαλισμός..»
    «το Κόμμα..η Λευτεριά..η Δημοκρατία..»
    και πάλι «το Κόμμα..»

    Την άλλη μέρα,μεσημέρι,πήγαμε να τους ανοίξουμε
    να συνεχίσουμε.
    Ο άντρας ήτανε νεκρός και η γυναίκα του
    τον κράταγε στην αγκαλιά της.

    ΤΕΛΟΣ ΔΙΗΓΗΣΗΣ ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟΥ
    ΒΑΣΑΝΙΣΤΗ

    ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΚΟΥΜΚΑ

    Ήμουν αντάρτισσα με το Μάρκο.
    Όταν δεν πολεμούσα έγραφα ποιήματα.
    Με όλα όσα έγραψα-κι έγραψα πολλά-
    τίποτα στον αγώνα δεν επρόσφερα.
    Όλα μου τα ποιήματα δεν έφτιαχναν μια σφαίρα
    που ένας αντάρτης ρίχνει
    στο φασισμόν ενάντια.

    Ποιητές!
    Αφήστε το μολύβι που γράφει
    και πιάστε το μολύβι που σκοτώνει.
    Δωστε αλλιώτικο ένα φύσημα στη φλόγα σας-
    αλλιώς να κάψει πρέπει.

    Ποιητές!
    Πυκνώστε τις τάξεις της παγκόσμιας επανάστασης!
    Δώστε το αίμα σας για τη δικιοσύνη!
    Παλέψτε για τα ιδανικά που τώρα τραγουδάτε-τη λευτεριά
    το αίμα κι όχι το μαλάνι θα τη φέρει.

    Σας το λέει μια αντάρτισσα
    με χαμένο το ‘να μάτι της
    και με τα πόδια της σακατεμένα.

    ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΠΥΡΙΔΑΚΗ

    Το αμάρτημά μου:ήθελα δημοκρατία.
    Με πιάσαν όταν πήγα για να βρω τα κόκκαλα του άντρα μου
    εκεί που τον σκοτώσανε οι χίτες.

    Δυο χρόνια τώρα υποφέρω απ’ τα μαρτύρια που μου κάνουνε:
    ξύλο,φάλαγγα,λιτάρισμα,κάρφωμα,παλούκωμα.
    Δεν άντεξα.Έκανα χαρακίρι να γλιτώσω.
    Δεν τα κατάφερα.
    Με πήγαν στο νοσοκομείο.”α με γυρίσανε από κει
    με μισόκλειστα τα τραύματά μου
    την ίδια μέρα
    με λιτάρανε όρθια για εφτά ώρες
    χωρίς νερό.

    ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΝΤΖΟΥ

    Δεν κυττάω δεξιά κι αριστερά μου.
    Δεν κυττάω πίσω μου.
    υττάω μπροστά.

    Έφυγα στο βουνό να μη με πιάσουνε οι Μάηδες.
    Όμως με βρήκανε,με πιάσανε,
    με φέραν στην πλατεία της Καστοριάς
    και μ’ έβαλαν για ώρες να κρατώ στα χέρια μου
    τα κομμένα του γαμπρού μου και του θείου μου κεφάλια
    που λίγο πριν είχαν σκοτώσει.
    Τη νύχτα μ’ έριξαν σ’ ένα θεοσκότεινο δωμάτιο
    πετώντας από πίσω μου στο πάτωμα τα δυο κεφάλια..
    Νυχτέρεψα μαζί τους.

    Τα θυμάμαι ολ’ αυτά όπως τις παιδικές
    αβέβαιες καταστάσεις και συμβάντα
    που λες μπορεί και να μην έγιναν καθόλου.

    Κυττάω μπροστά.
    Και βλέπω γύρω μου παιδιά χαρούμενα.
    Και βλέπω να ‘χουν όλ’ οι άνθρωποι μερίδιο
    στην ευτυχία.
    Και προσπαθώ στο νέο κόσμο μου να ξεχωρίσω
    σύνορα ανάμεσα σε κράτη
    και σύνορα δεν υπάρχουν.
    Ανοίγω ένα λεξικό της νέας παγκόσμιας κοινωνίας και ψάχνω
    στο γιώτα για να βρω «ιδιοκτησία»
    αι δεν υπάρχει.
    Ψάχνω για εκμετάλλευση,το ίδιο.
    Βλέπω στο βήτα για βασανιστήρια,τίποτα.

    Κι είμαι περήφανη που η ευτυχία θα ‘ρθει όχι απ’ αυτούς
    που τώρα έξω απ’ το κελλί μου περιμένουν να με βιάσουνε
    αλλ’ από με που βασανίζομαι αντίς να υποταχτώ
    της δυστυχίας την αλυσίδα
    με την υποταγή μου στρεώνοντας.

    ΑΝΝΑ ΑΜΠΑΤΖΗ

    Πενήντα χρόνων,φυματική,με οξείς ρευματισμούς.
    Τη μέρα που με πιάσανε ως τ’ άλλο πρωί με βασανίζανε.
    Μ’ αφήσανε λιπόθυμη μες στο κελλί μου.
    Οι αρβύλες από κάτω έχουν προκαδούρα.
    Ο λαιμός μου είναι πιτσιλωτός απ’ τα σημάδια της..
    Την τρίτη μέρα
    μου βγάλαν τα μαλλιά τραβώντας τούφα τούφα.
    Τα μαλλιά,να ξέρετε,είναι καλά ριζωμένα-
    δύσκολα βγαίνουνε.
    Και «μουγγή» αν με φωνάζουν είναι που με μια δαγκωματιά
    μου κόψανε τη γλώσσα. Ολ’ αυτά
    γιατί εφώναζα συνθήματα του ΕΑΜ.

    Την όγδοη μέρα έβαλαν στα νύχια μου καρφίτσες
    και μου ‘βγαλαν τα δόντια με τανάλια.
    Τη μέρα την εντέκατη αποφασίσαν με κλωτσιές
    από τη μια ως την άλλη άκρη να με πάνε του διαδρόμου.
    Αποτέλεσμα:τρία πλευρά σπασμένα.

    Ύστερ’ απ’ ολ’ αυτά με ρώτησαν:»αποκηρύσσεις;»
    Τους ζήτησα μολύβι για να γράψω την απάντηση.
    Την έγραψα.
    Μια τελευτΑία κλωτσιά μ’ έστειλε στο κελλί μου.

    Δυόμισυ χρόνια τώρα έτσι.

    ΟΛΓΑ ΗΛΙΑΔΟΥ

    Δεμένη πίσω από αυτοκίνητο ένα που ‘τρεχε
    με σέρναν.
    Άλλοι τροχοί τώρα.
    Ελαστικοί και γρήγοροι.Όχι αργοί,
    σιδερένιοι του μεσαίωνα.

    Μα όσο κι αν γρήγορα παν οι φασίστες πάνω σε τροχούς
    από το σοσιαλισμό δε θα ξεφύγουν.
    Θα τους πιάσει να τους δέσει στο δικό του άρμα
    και το μεγάλο του όχι θα τους πει
    όπως εγώ τους είπα το δικό μου όχι-τ’ όχι
    της Όλγας Ηλιάδου,
    της εργάτριας από την Κοκκινιά,που εκατάφερε
    να υψωθεί ως το ύψος του Ανθρώπου.

    ΚΑΛΑΡΗ ΧΡΥΣΗΙΔΑ

    Ο πατέρας μου ήτανε στρατηγός.
    Εθνικός ήρωας.Μπιζάνι,Βουλγαρία,ό,τι εκαταπιάστηκε
    το ‘βγαλε πέρα νικηφόρα,
    Το δεκάξη έγινε υπουργός Εθνικής Άμυνας.

    Τους αρέσει να με βασανίζουν
    με στεφάνι στο κεφάλι και με φάλαγγα.
    Με δίκασαν δύο φορές για «αντεθνική δράση».
    Και τις δυο με καταδίκασαν σε θάνατο.
    Μπορεί να μ’ εκτελέσαν και τις δυο φορές
    και να μην πέθανα.Γιατί αλήθεια
    το δέντρο του σοσιαλισμού που μέσα μου
    πολύνθο κι όλο ζωή φουντώνει,
    το χώμα ανάμεσα στις ρίζες του
    να το αποχωριστεί δε γίνεται.
    Αυτό το χώμα είμαι.

    ΝΑΣΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

    Πολιομυελίτιδα πάσχω,
    Με ό,τι όμως δεν έχω στο κορμί μου πεθαμένο
    είμαι κουμουνίστρια.
    Παράλυτα τα πόδια μου.Οι βασανιστές μου
    με κουβαλάνε σέρνοντάς με απ’ τις μασχάλες
    όταν η ώρα φτάνει των βασάνων μου.
    Τους είναι πιο εύκολο παρά να με κλωτσάνε-
    κορμί με δίχως τόνο
    είναι βαρύ πολύ .

    Στεφάνι,βγάλσιμο νυχιών,
    κάθισμα σε πάγο,κάψιμο στήθους..
    Μόνο τα πόδια μου δε βασανίζουν γιατί έτσι,
    νεκρά από την αρρώστια,δε θα τους λογάριαζαν..

    Όπως και η ψυχή μου δεν τους λογαριάζει.
    Από περηφάνεια αυτή.

    ΠΩΣ ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΟΙ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΡΙΕΣ

    α. ΣΤΑΘΟΥΛΑ ΛΕΒΕΝΤΗ

    Απ’ τα παράθυρα γύρω τριγύρω
    τη βλέπανε οι άλλες οι γυναίκες,
    σαν του θανάτου ο Χορός να ήσαν.
    Η Πλάση όπου να ‘ναι θα ξυπνήσει.
    Γεμάτος νιες χαρές και νιες λαχτάρες
    ετοιμαζόταν ο ήλιος ν’ ανατείλει.
    Το Χτες βαθιά χαμένο μες στη νύχτα
    και γιορτινό το Σήμερα ερχόνταν.
    Νυστάζοντας ακόμα οι στρατιώτες
    στέκανε στην αυλή παραταγμένοι.
    Της φυλακής ανοίγει η μέσα πόρτα
    και βγαίνει από μέσα η Σταθούλα.
    Και δυο στρατιώτες πίσω της ερχόνταν
    που αμέσως πήγανε κοντά στους άλλους
    τις λεπτομέρειες για να κανονίσουν
    «της εκτελέσεως της κρατουμένης».
    Εστάθηκε για λίγο η Σταθούλα,
    εκύτταξε τριγύρω τις γυναίκες
    μες στα καγγελωτά τα παραθύρια,
    κι έσυρε μια φωνή στριγγιά του Άδη
    που όλες τις κόλασες μέσα της κλειούσε
    και τουτουνού και όποιου άλλου Κόσμου.
    Κατόπι ένα τραγούδι αρχινάει
    και το χορό μονάχη ξεκινάει:
    «Έχε γεια καϋμένε κόσμε..»

    Πίσω της δέσανε τα χέρια,κι όρθια
    τη σπρώξαν και τη στήσανε στον τοίχο.
    Και πριν τα όπλα τ’ άδικο ξεχύσουν
    αυτά τα λόγια η Σταθούλα λέει:
    «Συντρόφισσες!Όποια πεθαίνει για το Κόμμα,πεθαίνει για τη λευτεριά. Κι όποια πεθαίνει για τη λευτεριά,ζει αιώνια. Καλήν αντάμωση συντρόφισσες.»

    β. ΙΣΜΗΝΗ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

    Στολίστηκε,γλυκά,λουλούδια πήρε,
    και τα πετούσε προς τα παραθύρια
    «για λευτεριά» φωνάζοντας συνέχεια,
    «για λευτεριά συντρόφισσες πεθαίνω».

    Την πιάσαν και τη στήσανε στον τοίχο.
    Αυτή ‘χε ακόμα στο κουτί καλούδια
    και τα πετούσε προς τα παραθύρια.
    Και πριν του «πυρ» τη διαταγή ν’ ακούσουν
    στα πόδια της ερίξαν οι στρατιώτες
    ακίνητος ο στόχος τους για να ‘ναι.
    Και δίνοντας,και τη γλυκειά στο στόμα
    τη λέξη «λευτεριά» κρατώντας πάντα,
    έφυγε από τον κόσμο μας η Ισμήνη
    και στον αιώνιο κόσμο της επήγε.

    γ. ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΟΛΥΓΕΝΟΥΣ

    Δεκαεφτάχρον’ ήταν η Γιωργία.
    Είχε γενέθλια τη μέρα κείνη.
    Μαθήτρια του γυμνασίου ακόμη
    κι ευώδιζε σαν λούλουδο δροσάτο.
    Στη φλόγα της ζωής μια σπί.θα ήταν
    και μια οπτασία ολόφεγγη,λες κιόλας
    πως ήταν απ’ τα γήινα λυτρωμένη.
    Κι είπε με τη βελούδινη φωνή της:
    «Συντρόφισσες!
    Παλέψαμε να κάνουμε τ’ όνειρό μας αλήθεια.Δεν τα καταφέραμε.Γρήγορα θα το κάνουν άλλες κι άλλοι.
    Συντρόφισσες!
    Μιας και θα πεθάνει κανείς μια μέρα,ας πεθάνει για το μοναδικό αγαθό-τη λευτεριά!»

    Και κει απάνω,ως το ‘θελεν ωραία
    έπεσε η συντρόφισσα Γιωργία.

    δ. ΒΑΡΒΑΡΑ ΚΕΛΑΣΙΔΟΥ

    «Αγρότισσα» οι συντρόφισσες τη λέγαν.
    Γιατί αλήθεια και αγρότισσα ήταν.
    Και με της γης τα λόγια όλο μιλούσε.
    Κι έλεγε:» Κουμουνίστρια έχω γίνει
    γιατί κι εγώ για κόνισμά μου έχω
    μες στης ψυχής τα βάθη ένα δρεπάνι».

    Γελούμενη επρόβαλε στην πόρτα
    Εστάθηκε στη μέση της πλατείας
    και σαν σε θεάτρου να ‘τανε τον κύκλο
    το χέρι άπλωσε σαν όπως σπέρνουν
    κι είπε τα λόγια ετούτα ένα ένα:
    «Αν δε ρίξει ο ουρανός νερό,το στάρι δε γίνεται συντρόφισσες. Κι αν εμείς δε χύσουμε το αίμα μας,κουμουνισμός δε γίνεται-ψωμί δεν έχει.Είμαι περήφανη που δίνω τη ζωή μου για το λαό μας.»

    Κι αλήθεια,έσπερνε την ώρα εκείνη.

    ε. ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΡΤΔΑΛΗ

    Πρώτα τον αδερφό της φέραν έξω,
    ράκος σωστό από τα βασανιστήρια.
    Ύστερα και τη Δήμητρα εβγάλαν.

    Πιστάγκωνα δεμένη.Λίγο οι δυο τους
    μείνανε δίπλα δίπλα,σαν ζευγάρι
    που στο ζυγό του μαρτυρίου δεμένο
    οργώνει το χωράφι που εντός του
    της λευτεριάς ο σπόρος θα θεριέψει.

    Μ’ ένα κυρτό σπαθί,εκεί,μπροστά της,
    του αδερφού της πήραν το κεφάλι.
    Τ’ άσκυφτο εκείνη όρθωσε δικό της:
    «Είδατε συντρόφισσες; Η ζωή είναι ένα τίποτα. Εκείνο που μετράει είναι η λευτεριά!.»
    Κι όταν στο απόσπασμα μπροστά εστάθη
    «Πεθαίνω για κείνο που πιστεύω»
    πρόλαβε δυνατά μονάχα κι είπε.

    στ. ΜΑΙΡΗ ΛΕΟΝΤΙΑΔΟΥ

    Τα τελευταία λόγια της:
    «Αν είναι να χορτάσει ο κόσμος ψωμί όπως δεν το χόρτασα εγώ,ας πάει και το δικό μου το κορμί.»

    ζ. ΕΛΛΑ ΣΒΩΡΟΥ

    Της φιλοσοφίας φοιτήτρια.
    Στέγνωσε τα γυαλιά της τα σπασμένα
    κι είπε με μια φωνή γεμάτη νεύρο
    που ‘λεγες πώς και μέταλλο ένα τέτιο
    βγαίνει απ’ αυτό το αδύνατο κορμάκι;:
    «Συντρόφισσες!
    Η Γλυκερία,η Νίκη κι η Θαϊς θα εκτελεστούνε χωρίς το δικαστήριο να ‘χει στοιχεία εναντίον τους.Ο βασιλικός επίτροπος είπε στη δίκη ότι «δε χρειάζονται στοιχεία,αρκεί να οσφραινώμεθα ότι είναι ένοχοι».
    Συντρόφισσες,πεθαίνω όχι για να μη σκέπτωνται έτσι οι βασιλικοί επίτροποι,κι ούτε μόνο για να μην υπάρχουν βασιλικοί επίτροποι.Πεθαίνω για να μην υπάρχουν δικαστήρια συντρόφισσες.Ας μη λυγίσει καμμιά σας στην τέτιαν ώρα της. Καλύτερα ο θάνατος με το κεφάλι ψηλά,παρά το σούρσιμο στο χώμα.»

    η. ΓΙΑΓΙΑ ΒΑΪΤΣΑ

    Η γιαγιά Βαϊτσα,εξηντάχρονη,
    πιάστηκε γιατ’ ήταν τα παιδιά της
    στο βουνό αντάρτες με τον Άρη.
    Εστράφηκε στους δύο φύλακές της
    και στό απόσπασμα που έτοιμο ήταν:
    «Φονιάδες,όταν ήτανε να πολεμήσετε τους γερμανούς,μου καθόσαστε στην Αθήνα καλοπερνώντας.Τώρα τα βάζετε με τις γρηές ψοφίμια. Και πάλι όχι μόνοι σας μα με τις πλάτες των αφεντικών σας των αμερκανών.Α! Και να ‘μουνα είκοσι χρονώνε,σας το λέω,δε θα γλίτωνε κανείς σας από μένα.Μα και τώρα…»
    Και όρμησε στο απόσπασμα.

    θ. ΜΑΡΙΑ ΡΕΠΑ

    Δεκατετράχρονη. Κλειστό μπουμπούκι.
    «Βαμμένη» ο επίτροπος την είπε.
    Τίτλος τιμής!Βαμμένη!Που σημαίνει
    σε λευτεριά,σε δίκιο,πρωτοπόρα!

    Όταν τη στήσανε κι αυτήν στον τοίχο
    ο επικεφαλής πάει και της λέει:
    «Επειδή είσαι νέα,το δικαστήριο αποφάσισε να σου χαρίσει τη ζωή,αν υπογράψεις δήλωση έστω και τώρα».
    Και η Μαρία περήφανα του λέει:
    «Μη χάνεις τα λόγια σου φίλε.Προχώρα! Κάτι θα χρησιμέψει και το δικό μου αίμα στη λευτεριά.»

    Όταν τη χτύπησαν οι δολοφόνοι
    δεν έπεσε στο χώμα το κορμί της’
    μονο τα ρούχα της σαν ανοιγμένη
    από αέρα κάποιονε αμπρέλλα
    σαν ροδοπέταλα πέσανε κάτω,
    ενώ ζωφόρο άρωμα εκείνη
    στη γη μας και στο σύμπαν διαχυνόταν.

    ι. ΑΝΝΟΥΛΑ Γ ΚΕΒΡΕΚΗ

    Εικοστριώ’ χρονώνε αγγελούδι.
    Επήγε μια υπάλληλος γυναίκα
    να τηνε φέρει από το κελλί της
    για να την οδηγήσει εκεί που ήταν
    νεκρό να πέσει το σεπτό της σώμα.

    Στον τσιμεντένιο διάδρομο,γεμάτον
    ραγίσματα και γούβες και παγίδες,
    της υπαλλήλου εσκάλωσε το πόδι
    και στο σκληρό τσιμέντο εκείνη πέφτει.
    Βογκάει και μορφάζει από τον πόνο.
    Η Αννούλα πάει κοντά της,τη σηκώνει,
    και με συμπόνια αληθινή και μ’ έγνια:
    «Χτυπήσατε»,της λέει,» κυρία Πόλα;»

    Στο θάνατό της ύστερα επήγε

    ια. ΘΟΔΩΡΑ ΔΑΒΕΤΑ

    Τα τελευταία λόγια της:
    «Συντρόφισσες,θα τραγουδήσω φεύγοντας ένα τραγούδι που θα τραγουδιέται όσο υπάρχουν άνθρωποι.Εμπρός! Μαζί μου!
    Βροντάει ο Όλυμπος!Αστράφτει η Γκιώνα!
    Μουγκρίζουν τ’ Άγραφα! Σειέται η ”τεριά!
    Στ’ άρματα! Στ’ άρματα!Στον Αγώνα
    για τη χιλιάκριβη τη Λευτεριά!,,»

    George Holiastos

  11. […] ΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΛΕΣΧΗ BILDERBERG ΑΠΟ ΤΟ ΕΤ… […]

  12. […] confidential discussions between Europeans and North Americans on current issues affecting foreighttps://underinformation.wordpress.com/2008/02/10/bilder/Road Show of DeceptionLearn how the council on foreign relations is part of an international group […]

  13. […] (BILDERBERG) ΣΥΝΕΔΡΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 14-17 ΜΑΙΟΥΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΛΕΣΧΗ BILDERBERG ΑΠΟ ΤΟ ΕΤ…(ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ) ΦΗΜΕΣ ΟΤΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ ΧΩΡΙΣΕ ΜΥΣΤΙΚΑ […]

  14. […] ΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΛΕΣΧΗ BILDERBERG ΑΠΟ ΤΟ ΕΤ…. Rate this:Share this:FacebookStumbleUponDiggRedditEmailTwitterPrintLike this:LikeBe the first to […]

  15. […] ΣΧΟΛΙΑΝΑ ΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΑ… on ΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΝΤΩΝ ΣΤ…vabgelis on Εμετική διαφήμιση ΝΔ: "Γιατί κ…Σοφία on ΠΟΙΟΙ […]

  16. […] ΣΧΟΛΙΑΝΑ ΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΑ… on ΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΝΤΩΝ ΣΤ…ΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΑ… on ΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ […]

  17. […] ΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΛΕΣΧΗ BILDERBERG ΑΠΟ ΤΟ ΕΤ…. Rate this:Share this:FacebookStumbleUponDiggRedditEmailTwitterPrintLike this:LikeOne blogger likes […]

Σχολιάστε